Μία έκθεση γεμάτη χρώμα και σύμβολα που παραπέμπει στις δεκαετίες του ’60 και ’70 παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή στην Κηφισιά, με τίτλο NEW POP ART ATHENS. Η επιμελήτρια της έκθεσης εικαστικός Ράνια Καπελιάρη ερεύνησε τα τελευταία δυό χρόνια την εγχώρια εικαστική σκηνή για έργα που εμπνέονται απο την λαϊκή κουλτούρα και χρησιμοποιούν τους κώδικες που χαρακτηρίσαν το κίνημα της Ποπ Αρτ τις προηγούμενες δεκαετίες.
Εκτός των νεοτέρων στην έκθεση βλέπει κανείς και έργα των πρωτοπόρων του είδους, όπως ο Ακριθάκης, ο Λουκάς Σαμαράς,ο Χάρυ Λάμπερτ, ο Χρήστος Αντωναροπουλος και άλλοι. Η POP(ULAR) ART εμφανίστηκε σε Βρετανία και Αμερική απο την δεκαετία του 50 και του 60 και απογειώθηκε την δεκαετία του 70. Στην συνέχεια απορροφήθηκε από αλλα κινήματα και αφομοίωσε τις τεχνολογικές εξελίξεις μέχρις ότου έκανε πάλι την εμφάνισή της στις μέρες μας με πολλές μορφές.
Αρχικός σκοπός της υπήρξε η κατάργηση της διάκρισης ανάμεσα στην εμπορική και την “υψηλή” τέχνη. Ανάμεσα στους κύκλους των σύγχρονων εικαστικών το ενδιαφέρον για την POP ART είναι ζωηρό,τόσο στην διεθνή οσο και στην ελληνική σκηνή.
Έλληνες πρωτοπόροι υπήρξαν πολλοί, οπως ο Αλέξης Ακριθάκης με την πυκνή, δαντελωτή γραφή και την επαναστατική προσωπικότητα, ο αγνός εικονογράφος της λαϊκής κουλτούρας Ιωάννης Δενδρινός,ο διεθνής καλλιτέχνης της Πολαροϊντ και φωτομεταμορφώσεων Λουκάς Σαμαράς,ο ποιητής της ελεύθερης εξπρεσιονιστικής παραστατικότητας Ιωάννης Καραλιάς, Ο πειραματιστής της εικόνας και των συμβόλων της μαζικής κουλτούρας Χρήστος Αντωναρόπουλος,ο γκραφιτίστας ζωγράφος με αναφορά στον δημόσιο χώρο και το αστικό τοπίο ΝΙΚΟΣ Λαγός.
Στα χνάρια τους οι νεότεροι αναζητούν με την γραφή τους την ουσία της POP ART όπως το έντονο χρώμα (Μπογιατζή , Αντωνοπούλου), την σάτυρα της κοινωνίας του ΕΥ ΖΗΝ(Παππάς),την μεγαλοποίηση του ασήμαντου (Θεοφανοπούλου,Εγγλέζου,Θεοδώρου),τα παραδοσιακά λαϊκά σύμβολα (Λουμάκης)το Κολλάζ(Διακοδημητρίου), την διαφήμιση και τα κόμικς (Γκινοσάτη),την βιομηχανία του θεάματος(Καβαρατζή), την ανάλαφρη νεανικότητα (Βαρουξάκη,Τσαγγάρη), την τεχνιτή και την πλαστική Φύση (Πετροπούλου), τη μαζική κουλτούρα των συνθημάτων ( Κατσούλου,Μαρουλίδου) τα ιδεογράμματα και τα ιερογλυφικά σαν εσωτερικά σύμβολα μιας τέχνης προς τέρψιν του ιδίου του καλλιτέχνη (Παπακωνσταντίνου). Η αναγέννηση της POP ART σηματοδοτεί τον θρίαμβο της κουλτούρας των ΜΜΕ και περιγράφει έναν κόσμο που ποτέ δεν θα γίνει όπως ήταν, έναν πολιτισμό με διεθνή και όχι εθνικά χαρακτηριστικά, την νίκη του απλού θεατή έναντι μιας εξεζητημένης αστικής τέχνης.
