“Όταν ένας άνδρας μου βγάζει την αρσενική μου πλευρά, εγώ συνήθως φεύγω¨, δηλώνει η Εβελίνα Παπούλια.
Μίλησε για την φετινό της ρόλο στο musical «Βίκτωρ-Βικτώρια», την σχέση της με το αντίθετο φύλο, αλλά και την κόρη της Αφροδίτη.Η Εβελίνα Παπούλια με συνέντευξη της στην εφημερίδα «ΑΓΟΡΑ» εξήγησε γιατί είναι όσο θηλυκό αλλα και όσο αρσενικό όταν χρειάζεται…
Υποδύεσαι την Victoria που αναγκάζεται να μεταμορφωθεί σε άντρα. Είσαι περισσότερο αντράκι ή γατούλα;
Πιστεύω ότι είμαι και τα δύο. Τη στιγμή που πρέπει να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, τα δικαιώματά μου, νομίζω ότι βγαίνει μια φύση ευγενική μεν αλλά σίγουρα πιοεπιβλητική. Αλλά στην προσωπική μου ζωή δεν λειτουργώ με αυτή τη φόρα ούτε θέλω να το παίξω τσαμπουκάς. Με ενδιαφέρει να βγάζω τη θηλυκότητα μου, γιατί όταν ένας άνδρας μου βγάζει την αρσενική μου πλευρά, εγώ συνήθως φεύγω! Στη ζωή μου δεν θέλω να είμαι τίποτε άλλο εκτός από θηλυκό.. Προτιμώ τους άνδρες που μου βγάζουν πάντα τη θηλυκή μου πλευρά. Στη δουλειά όμως μου βγαίνει συνήθως η αρσενική γιατί πρέπει να είσαι πιο δομημένη προσωπικότητα. Η γυναίκα που δουλεύει και έχει και παιδί και προσωπική ζωή είναι διπλά και τριπλά εργαζόμενη. Ο άνδρας από τη στιγμή που κάνει οικογένεια θεωρεί ότι η γυναίκα αναλαμβάνει τα παιδιά κι ότι αυτός δουλεύει για να φέρει τα χρήματα στο σπίτι. Αυτό είναι εξαιρετικά κουραστικό για τις γυναίκες στην εποχή μας.
Πώς είναι η σχέση σου με την 17χρονη Αφροδίτη;
Έχουμε μια πολύ καλή σχέση μητέρας- κόρης. Αυστηρή μαμά δεν έχω υπάρξει, έχω υπάρξει όμως μαμά μετα όρια και τις αρχές που πρέπει να δώσεις σε ένα παιδί και με αυτά που πρέπει να ξέρει για να προχωρήσει δυναμικά στη ζωή του. Φίλη γίνομαι όταν εκείνη το επιλέγει. Υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσά μας και δεν σου κρύβω ότι μου αρέσει ο ρόλος της μαμάς . Η Αφροδίτη είναι καλλιτεχνική φύση και σκέφτεται να σπουδάσει στο εξωτερικό. Αν καταφέρει να μείνει εκεί για σπουδές και εν συνεχεία να δουλέψει, αυτό θα είναι πολύ σημαντικό για εκείνη.
Σου αναφέρει προβλήματα της ηλικίας της, ή περιπτώσεις bullying;
Το bullying πάντα υπήρχε πάντα. Δεν θεωρώ ότι προέκυψε ξαφνικά και δημιουργήθηκε αυτή η λέξη που οικειοποιηθήκαμε όλοι. Η παρενόχληση γενικότερα υπήρχε από παλιά, από τον πιο αδύναμο του χωριού, μέχρι το σχολείο που ένα παιδί μπορεί να ήταν πιο κλειστό ή ιδιαίτερο. Και το ξύλο υπήρχε και η επιθετικότητα στις παρέες, ευτυχώς όμως όχι στην έκταση που υπήρχε στην Αμερική. Οι Έλληνες ευτυχώς σαν λαός δεν είναι επιθετικοί. Στα λόγια ίσως περισσότερο, αλλά είναι σκυλιά που γαυγίζουν.
