Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ μίλησε στο «Καλύτερα δε γίνεται» για την κατάσταση που επικρατούσε τόσα χρόνια στο χώρο του θεάτρου και δε μιλούσε κανείς.
Συγκεκριμένα η ίδια είπε:
“Το στομάχι που λέμε ότι έχουμε κάνει οι ηθοποιοί είναι γιατί έχουμε να αντιμετωπίσουμε ψυχισμούς, συμπεριφορές, ανατροφές, ποιος είναι καλύτερος, νεαρότερος. Όλα αυτά τα κορίτσια που ανοίξαν την καρδιά τους και πήρε και άναψε η πυρκαγιά στο “σπίτι” το δικό μας από τη Ζέτα εγώ δεν το πίστευα γιατί τα ήξερα. Ήξερα της Τζένης αλλά δεν περίμενα ότι θα έρθει αυτή η μέρα. Και μετά αναρωτιόμουν “είχαμε συνηθίσει;”. Είχαμε συνηθίσει. Βροντούσαν τα σανίδια, αχολογούσαν τα στούντιο από αυτή την παθογένεια των ανθρώπων αυτών, εμείς συμπάσχαμε με τους φίλους μας και λέγαμε ότι έτσι είναι και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Όταν έβλεπα τη Ζέτα και ξεροκατάπινε, ξεροκατάπινα κι εγώ. Εγώ δεν είχαν τέτοια τρομοκρατία, τα ήξερα όμως. Όταν πρωτοξεκίνησα ήμουν σε προστατευμένη “οικογένεια”. Με τον άλλο κύριο που κατήγγειλε η Ζέτα, του ζήτησα δουλειά, με φώτισε ο Θεός και δεν με πήρε. Ήμουν τυχερή. Ήρθε αυτή η ώρα να σπάσει το απόστημα, να μπουν τα όρια. Με αυτόν τον διασυρμό πια, θα φοβάται πάρα πολύς κόσμος. Εκείνη την ύβρη δεν την μελετήσανε ποτέ;”
Και συνέχισε λέγοντας:
“Η κοινωνία να συσπειρωθεί έτσι ώστε οι νομοθέτες να βάζουν κάτω από το μικροσκόπιο και να δουν τα σοβαρά θέματα το βιασμό, παραγραφές, πώς πρέπει να πηγαίνει το θύμα, να μην ντρέπεται. Άκουγα τη Τζένη Μπότση να τα λέει και έλεγα “Θεέ μου πόσο θάρρος αυτά τα κορίτσια;”. Η νέα γενιά καταγγέλλει την παλαιά γιατί τα θεωρούσαμε δεδομένα”.
