Σε Χριστουγεννιάτικη διάθεση φωτογραφήθηκε η παρέα του πρωινού του ραδιοφώνου Λάμψη 92.3, και μίλησε για όλους και για όλα!
Ο λόγος για την Μαρία Μπεκατώρου, τον Μάκη Πουνέντη και την Μαρία Ηλιάκη οι οποίοι σε συνέντευξη που παραχώρησαν στο περιοδικό HELLO έκαναν τον απολογισμό του 2012 και φανέρωσαν τα σχέδια τους για την νέα χρονιά.
Η επαγγελματική σας ζωή άλλαξε πολύ. Πήρατε ένα διαζύγιο από τον ραδιοφωνικό «Ρυθμό» και τη δισκογραφική «Heaven».
ΜΑΚΗΣ ΠΟΥΝΕΝΤΗΣ: Κοινή συναινέσει, θα έλεγα. Ο «Ρυθμός» είναι ένα κομμάτι της ζωής μου και υπάρχει πάντα στην καρδιά μου. Ξέρετε πώς νιώθω; Όπως όταν παίρνεις διαζύγιο και η γυναίκα σου κρατάει το παιδί. Μου λείπει πολύ. Εννιά χρόνια είναι αυτά, ήμουν απόλυτα ταυτισμένος μαζί του. Το αγαπούσα σαν να ήταν η δική μου δουλειά, και όχι σαν να ήμουν απλώς ο διευθυντής του μέσου. Είναι η μοναδική δουλειά στην οποία έμεινα τόσο πολλά χρόνια. Ο μάνατζερ πρέπει βέβαια να αλλάζει.
Την ίδια αίσθηση έχετε και για τη δισκογραφική εταιρεία «Heaven»;
Καθόλου. Δεν πρόλαβα να δεθώ τόσο πολύ και είναι διαφορετική η φύση της δουλειάς. Τη «Heaven» την ανέπτυξα, τον «Ρυθμό» νιώθω σαν να τον δημιούργησα από το μηδέν.
Αν σας ζητούσαν να επιστρέψετε;
Δεν θα ήμουν επαγγελματίας, αν άφηνα στη μέση τη δουλειά που κάνω τώρα στον «Λάμψη 92,3». Αλλά δεν θέλω ούτε να το σκεφτώ πως θα βρεθώ κάποια στιγμή σε αυτό το δίλημμα.
Υπήρξε «μαύρη» περίοδος που λέγατε ότι δεν ξέρετε τι θα κάνετε;
Υπήρξε περίοδος που με «έτρωγε», που ένιωθα ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως θα έπρεπε. Ένιωθα αμήχανα, ένιωθα ότι γινόμουν αντιπαραγωγικός και ότι έπρεπε να φύγω. Ήθελα, όμως, να φύγω με καλές συνθήκες. Με ενδιαφέρει να βλέπω τα πρώην αφεντικά μου στο δρόμο και να μην αλλάζουμε πεζοδρόμιο.
Θέλω να μπορώ να πηγαίνω να βλέπω τον «Ρυθμό» και τους παλιούς μου συνεργάτες. Και φυσικά νοιάζομαι αν πηγαίνει καλά. Δεν είμαι από αυτούς που φτύνουν στο πιάτο από το οποίο έτρωγαν.
Για εννιά χρόνια έζησα απίστευτες χαρές. Αλλά, επειδή είμαι από τους ανθρώπους που έχουν εναλλακτικές στην καριέρα τους, χρησιμοποίησα αυτή την πολυτέλεια και ανήκω πλέον στο δυναμικό ενός ισχυρού, ανταγωνιστικού Ομίλου.
Πώς είναι, όμως, να «υιοθετείτε» ένα παιδί, το οποίο στέκεται απέναντι από το άλλο, του οποίου σας πήραν την επιμέλεια; Πρόκειται για ανταγωνιστικούς σταθμούς.
Δεν το βλέπω ανταγωνιστικά. Είμαι ένας μάνατζερ και έχω ένα πρότζεκτ. Θέλω, λοιπόν, να το κάνω επιτυχημένο. Δεν σκέφτομαι ότι πρέπει να ανταγωνιστεί ένα άλλο ραδιόφωνο για να ανέβει. Πρέπει να χαράσσουμε την πορεία μας, χωρίς να μπαίνουμε στην πορεία του άλλου.
Μπορώ να τρέξω στον δικό μου διάδρομο, όπως συμβαίνει στο στίβο. Δεν χρειάζεται να μπω στο διάδρομο του άλλου. Ανταγωνιστικός είμαι, θέλω την επιτυχία, αλλά όχι να καταρρίψω τους άλλους. Εγώ θα χαρώ να δω «μπροστά» αυτά τα δύο ραδιόφωνα.
Έχετε δουλέψει με πολλούς καλλιτέχνες. Υπάρχουν κάποιοι που έδωσαν καλά δείγματα γραφής απέναντί σας, ως άνθρωποι κυρίως;
Ναι, απόλυτα και μου το έδειξαν. Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν αμέσως: «Είμαστε εδώ για ό,τι χρειαστείς. Είμαστε με τα πρόσωπα και όχι με τα μέσα». Μου έδωσαν σιγουριά μέσα στο άγχος και την ανασφάλειά μου. Υπάρχουν, λοιπόν, και καλλιτέχνες φίλοι. Ο πρώτος που ήθελε να με δει ήταν ο Γιώργος Μαζωνάκης.
Το εκτίμησα πολύ, παρόλο που οι σχέσεις μας πέρασαν διά πυρός και σιδήρου. Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη επικοινωνούσε μαζί μου κάθε μέρα. Ο Νίκος Κουρκούλης και η Κέλλυ Κελεκίδου, για τους οποίους μόνο θετικά μπορώ να πω για το χαρακτήρα και το ποιόν τους. Εξαιρετικά παιδιά. Ο Γιάννης Πλούταρχος επίσης.
