«Το θέατρο είναι το καταφύγιο του ονείρου», δηλώνει σε συνέντευξή της η Κάτια Δανδουλάκη η οποία εκ φύσεως και εκ πεποιθήσεως, αισιοδοξεί για το μέλλον της Ελλάδος.
«Η δεδομένη κοινωνική και πολιτική κατάσταση της Ελλάδας πραγματικά δεν υποφέρεται. Επειδή ως άνθρωπος δεν αντέχω την απαισιοδοξία, θέλω να πιστεύω ότι φτάνουμε στον πάτο για να γυρίσουμε την καινούρια σελίδα και να τη ζήσουν πια τα παιδιά των παιδιών μας», αναφέρει στη συνέντευξή της στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» η γνωστή ηθοποιός.
Παράλληλα η Κάτια Δανδουλάκη αναφέρεται και στην σημερινή εικόνα της ελληνικής τηλεόρασης και πιο συγκεκριμένα στην έλλειψη παραγωγών για την οποία έχει μια άποψη που θα συζητηθει: «Είμαστε ανίκανοι πια να κάνουμε δικές μας. Και ο Έλληνας σπάνια μπορεί να παραδεχτεί την ανικανότητά του».
Ακολουθεί ένα μέρος της συνέντευξης στο «Πρώτο Θέμα»
Πόσο σας έχει επηρεάσει η δύσκολη σημερινή κατάσταση; Σας απογοητεύει;
«Εγώ εκ των πραγμάτων δεν μπορώ να είμαι άνθρωπος της απογοήτευσης. Έχω περάσει μια ζωή στο θέατρο, το οποίο, τι είναι; Μια ρουλέτα ονείρων – ρώσικη ρουλέτα όμως. Δεν ένιωσα ποτέ ασφάλεια. Ωστόσο, η δεδομένη κοινωνική και πολιτική κατάσταση της Ελλάδας πραγματικά δεν υποφέρεται. Επειδή ως άνθρωπος δεν αντέχω την απαισιοδοξία, θέλω να πιστεύω ότι φτάνουμε στον πάτο για να γυρίσουμε την καινούρια σελίδα και να τη ζήσουν πια τα παιδιά των παιδιών μας. Η δικιά μου γενιά είναι η γενιά που τα έκανε λίμπα».
Αναλαμβάνετε μεγάλη ευθύνη…
«Δυστυχώς, αυτό βλέπω. Η σημερινή γενιά, η γενιά του Πολυτεχνείου δηλαδή, ήταν αυτή που έφερε τα όνειρα και την καταστροφή. Ήταν μια πάρα πολύ δυναμική γενιά, αλλά δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τα επιτεύγματά της. Την απορρόφησε η αρχή, η εξουσία, ενώ ξεκίνησε τελείως διαφορετικά. Είμαι περήφανη γι’ αυτή τη γενιά που κατάφερε τόσα πολλά, αλλά είμαι και πάρα πολύ αυστηρή μαζί της».
Είστε ένας άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με μεγάλες επιτυχίες σε διαφορετικές περιόδους της ιστορίας της τηλεόρασης, από τους «Πανθέους» και την ΕΡΤ μέχρι τη «Λάμψη» και σήμερα πια το «Dancing»…
«Τα έχω ζήσει όλα, τα πάνω και τα κάτω της. Εχω ζήσει την ιστορία της τηλεόρασης από το ’70 μέχρι σήμερα. Την έχω ζήσει σε πολύ καλές και σε δύσκολες στιγμές. Την έχω λατρέψει, της έχω δοθεί με όλη μου την πίστη, το πάθος και την αφοσίωση. Γι’ αυτό με αγάπησε και εκείνη. Δεν σνόμπαρα ποτέ την τηλεόραση, μολονότι λάτρευα το θέατρο. Οταν ήμουν 20 ετών αν με ρωτούσες τι αγαπούσα περισσότερο, θέατρο ή τηλεόραση, θα έλεγα αμέσως «θέατρο». Τώρα, θα κάνω μια παύση και θα πω «δεν ξέρω».
Η σημερινή τηλεόραση πώς σας φαίνεται;
«Η σημερινή τηλεόραση δεν υπάρχει, κατέβασε τα ρολά της. Βεβαίως, αν είχα ένα σίριαλ εδώ, θα προτιμούσα να είμαι εδώ απ’ το να τρέχω να προλάβω το αεροπλάνο για να είμαι εγκαίρως στο γύρισμα στην Κύπρο. Με ρωτάνε καμιά φορά πώς και γιατί πήγα στην Κύπρο. Η ερώτηση είναι λίγο παράλογη. Γιατί δεν υπάρχει ελληνική τηλεόραση. Δεν είχε κανέναν λόγο κανένας από μας να δημιουργεί το βάσανο της μετακίνησης στον εαυτό του. Το ίδιο με ρωτούσαν για την περιοδεία το καλοκαίρι. Πήγα γιατί δεν είχα τηλεόραση. Ο ηθοποιός πρέπει να κινείται σε τρία και τέσσερα ταμπλό συγχρόνως για να επιβιώσει. Τώρα λοιπόν δεν υπάρχει τηλεόραση. Αυτή που μας κανάκεψε για πολλά χρόνια, τη χρησιμοποιήσαμε όμως οι περισσότεροι λάθος. Τολμώ να αποδώσω στον εαυτό μου ότι δεν το έκανα λάθος, το έκανα με απόλυτο σεβασμό, γι’ αυτό άλλωστε είχα και επιτυχίες. Δεν με πέταξε έξω η τηλεόραση ποτέ. Ήξερα τη μεγάλη της δύναμη, τη μεγάλη εμβέλεια. Αυτή τη στιγμή είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε την εικόνα της ακριβώς όπως είναι. Θα με ρωτήσετε πιθανότατα τι γνώμη έχω για τις τούρκικες σειρές».
Είναι η ερώτηση που υποβάλλεται σε όλους τους ηθοποιούς σήμερα.
«Κοιτάξτε να δείτε, στην Κύπρο τούς λυπεί πάρα πολύ αυτό, είναι άμεσα πληγωμένοι. Ένα πράγμα, όμως, έχω να πω: αν δεν ήταν τούρκικα και ήταν καναδέζικα, τα καναδέζικα θα βλέπαμε. Συμβαίνει επειδή δεν έχουμε δικά μας σίριαλ. Αυτή τη στιγμή στην Τουρκία κάνουν κάποιες σειρές, οι οποίες έχουν αρχή, μέση και τέλος, έχουν κάποιο ρετρό στοιχείο, ωραία ντεκόρ, καλούς ηθοποιούς και έναν ωραίο μύθο. Εχουν τη γοητεία του ρετρό και της λαϊκής σειράς, της ολοκληρωμένης σειράς. Δεν είναι για πέταμα. Παλιά είχαμε τα βραζιλιάνικα, τώρα έχουμε τα τούρκικα, αύριο θα έχουμε κάτι άλλο, εφόσον δεν έχουμε δική μας παραγωγή. Το θέμα είναι γιατί δεν κάνουμε δική μας. Γιατί είμαστε ανίκανοι πια να κάνουμε δικές μας. Και ο Έλληνας σπάνια μπορεί να παραδεχτεί την ανικανότητά του».
Πώς βλέπετε το μέλλον;
«Θα πρέπει να κατεβάσουμε τον πήχη των οικονομικών απαιτήσεών μας και να μάθουμε τι σημαίνει ο όρος «συνεργάζομαι», που είναι πάρα πολύ δύσκολο πράγμα. Αν δεν το καταλάβουμε αυτό, δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα μπροστά. Εγώ προσπαθώ να κάνω συνεργασίες συνόλου. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά νομίζω ότι λίγο-λίγο όλοι θα το καταλάβουν γιατί, αν δεν το αντιληφθούν, θα μείνουν άνεργοι. Δέχτηκα την πρόταση του «Dancing» χωρίς να συζητήσω για τα οικονομικά. Ούτε καν ασχολήθηκα. Το μόνο που με απασχόλησε ήταν αν θα προλαβαίνω. Και αυτό γιατί ξέρω -επειδή κάνω παραγωγή, είμαι και από την άλλη μεριά του ποταμού- ότι τώρα δεν δέχεσαι κάτι επειδή σου τάζουν λαγούς και πετραχήλια. Όχι. Τώρα είναι ώρα να μάθουμε ότι πρέπει να κινείται η μηχανή και να κινείται πολύ σωστά. Αυτό το διαλαλώ και το φωνάζω, γιατί δεν το έχουν καταλάβει οι νέοι άνθρωποι. Θεωρούν πολύ μεγάλο ξεπεσμό το να τους πούνε «εκεί που έπαιρνες 10 ευρώ, πάρε τώρα 2». Όχι, δεν είναι υποτίμηση. Αλλιώς μείνε νηστικός. Εάν θεωρείς ότι είναι πιο μεγάλη εξυπνάδα -πράγμα που εγώ θεωρώ μέγιστη κουταμάρα-, τότε κάν’ το. Έχουμε να διαλέξουμε από κάτι που μας προσφέρεται, όχι από κάτι που δεν μας προσφέρεται. Πάμε παρακάτω τώρα. Να δούμε τι εστί βερίκοκο. Τουλάχιστον, αυτοί που θέλουν να δουλέψουν, γιατί υπάρχουν και αυτοί που θα επιζήσουν με τον αέρα. Ε, τώρα, δεν θα ασχοληθούμε με αυτούς».
Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι παρά τις ελλείψεις που ταλαιπωρούν την καθημερινότητά του, ο κόσμος κάνει ξανά στροφή στο θέατρο;
«Πάντα στα δύσκολα υπήρχε τέτοια στροφή. Γιατί το θέατρο είναι το καταφύγιο του ονείρου. Όνειρο ζητάει η ψυχή για να ζήσει. Το θέατρο είναι παράθυρο στο όνειρο, σε μια εποχή που όλα τα άλλα παράθυρα έχουν κλείσει».
Τι είναι για σας ευτυχία;
«Η αγκαλιά. Να αγαπάς και να σε αγαπάνε, τίποτε άλλο. Ηταν η μόνη μου αναζήτηση σε όλη μου τη ζωή. Ευτυχώς, το απόλαυσα, μου το έδωσε η ζωή απλόχερα».
Τώρα είστε ευτυχισμένη;
«Πολύ. Είμαι γεμάτος άνθρωπος. Έφυγαν όλοι οι δικοί μου άνθρωποι, αλλά έχουν μείνει οι πολύ καλοί μου φίλοι, τα νέα παιδιά που τα λατρεύω και η δουλειά μου που επίσης λατρεύω».
