O κυπριακής καταγωγής τραγουδιστής, μουσικός και στιχουργός, που ότι… τραγουδάει γίνεται χρυσός, αφού οι -έως τώρα- πωλήσεις των άλμπουμ του έχουν ξεπεράσει τα 3,5 εκατομμύρια αντίτυπα, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση…
Ο δημοφιλής καλλιτέχνης σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Το Βήμα» αποκάλυψε το μυστικό της επιτυχίας του που, όπως λέει, δεν είναι άλλο από το… άγχος: « Πιστεύω όταν σταματήσω να αγχώνομαι και εφησυχάσω, θα χάσω το παιχνίδι. Δεν θα έχω λόγο να κάνω κάτι για μένα και για τον κόσμο. Επειδή υπάρχει μέσα μου- και γενικά στους καλλιτέχνες υπόλειμμα ματαιοδοξίας, κανείς δεν θέλει να αποτυγχάνει. Θέλουν πάντα να είναι μπροστά. Οι καλλιτέχνες θέλουν πάντα χάδια και ωραία λόγια».
Επίσης, αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την πληθώρα δημοσιευμάτων που αναφέρονται στην προσωπική του ζωή: «Ειδικά τον τελευταίο καιρό, με ενοχλεί όταν αναφέρονται στα προσωπικά μου. Τώρα που το συζητάμε, ίσως να έχω νιώσει ως έναν βαθμό κακία- μια αρρώστια επιδημικού χαρακτήρα. Σε γενικές γραμμές όμως, είχα και έχω καλή αντιμετώπιση. Σε ανεύθυνες κριτικές δεν δίνω σημασία. Υπόλογος είμαι στο κοινό μου, που είναι ο πιο αυστηρός κριτής μου».
Όσο για το πώς φαντάζεται το (μακρινό έστω) τέλος της καλλιτεχνικής πορείας του; « Όταν γνωρίζεις χαρά και αγάπη, είναι πολύ δύσκολο να την αποποιηθείς, να ζήσεις χωρίς αυτό. Θα είναι δύσκολα. Έχω ήδη χορτάσει από πολλά πράγματα, οπότε μπορώ να ζήσω με ωραίες αναμνήσεις. Έτσι, το τέλος του παραμυθιού θα είναι ευχάριστο », είπε.
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην κρίση που βιώνει αυτή την περίοδο η χώρα μας: «Έχει συσσωρεύσει ο κόσμος μια οργή, ένα μίσος και μια αμφισβήτηση προς τις αρχές και τους θεσμούς. Στις συναυλίες το βλέπω λίγο στην αρχή, αλλά η μουσική ως θεραπευτικό μέσο κάπως το αφαιρεί προσωρινά. Ωστόσο είναι δύσκολο να δημιουργείς, να παράγεις τέχνη μέσα σε έναν τέτοιον κυκεώνα. Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις μεγαλύτερες καταστροφές του πλανήτη γεννήθηκαν ρεύματα καλλιτεχνικά που κράτησαν και άφησαν εποχή ».
Κι αν αυτή η προσέγγιση φαντάζει εκ του ασφαλούς, αφού προέρχεται από έναν καλλιτέχνη που βρίσκεται λίγο μετά τα 30 και ήδη έχει γνωρίσει την απόλυτη επιτυχία, με ότι αυτό συνεπάγεται, ο ίδιος διευκρινίζει: « Μια τέτοια σκέψη είναι εύλογη αλλά και ατυχής την ίδια στιγμή. Πιστεύω ότι είναι μια πολύ πρόχειρη εκτίμηση, αν σκεφτείς ότι κατάγομαι από μια οικογένεια που έζησε την τουρκική εισβολή και έχασε τα πάντα μέσα σε μια μέρα. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον αρκετά φτωχό ασχέτως αν στην πορεία οι γονείς μου ορθοπόδησαν και προχώρησαν. Όσο και αν μεγαλώσεις, τα βιώματά σου δεν σε εγκαταλείπουν. Δεν έχω χάσει λοιπόν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Βιώνω απόλυτα αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Έχει ειπωθεί ότι έχουν κλονιστεί οι αξίες, υπάρχει αναξιοκρατία, έλλειψη χρηστής διοίκησης και ότι όλα αυτά τα πληρώνουμε. Μπορεί να φέρουμε και εμείς κάποια ευθύνη, σίγουρα όμως το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου δεν μπορεί να αισθάνεται υπεύθυνο γι΄ αυτό ».
