Μια απάντηση που δεν έλαβε ποτέ στην πρώτη επιστολή που έστειλε η Έλενα Ακρίτα στην Εισαγγελέων Ανηλίκων Μαρία Κωστίδου, την οδήγησε και σε μια δεύτερη, ακόμα πιο οργισμένη…
Η κακοποίηση ενός ανήλικου 7χρονου αγοριού, από τους γονείς του, δικαστικούς στο επάγγελμα, προκάλεσε την οργή και το ξέσπασμα της Έλενα Ακρίτα!
Φανερά ευαισθητοποιημένη σε θέματα που αφορούν στην κακοποίηση ανηλίκων την οδήγησαν να στείλει και δεύτερη επιστολή στην Εισαγγελέα Ανηλίκων Θεσσαλονίκης Μαρίας Κωστίδου, αφού δεν πήρε καμία απάντηση στην πρώτη.
Μέσα από την στήλη της στα «ΝΕΑ» στις αρχές Ιουνίου, η γνωστή ηθοποιός-σεναριογράφος είχε πάρει θέση για τον άγριο ξυλοδαρμό του αγοριού από τους γονείς του, που στη συνέχεια το “πετάξαν” από το σπίτι.
Το παιδί πλανιόταν μόνο του πολλές ώρες. Κάποτε οι «γονείς» καλούν την Αστυνομία. Το παιδί εντοπίζεται γεμάτο μώλωπες και γροθιές. Ο «πατέρας» οδηγείται στην Εισαγγελέα, ομολογεί την πράξη του και αφήνεται ελεύθερος.
Η Έλενα Ακρίτα ζητάει απαντήσεις από την Εισαγγελέα για την απόφαση της αυτή…
Το γεγονός όμως ότι κανείς δεν της απάντησε την εξόργισε ακόμη περισσότερο και έστειλε εκ νέου επιστολή αγανάκτησης και διαμαρτυρίας στην δικαστικό.
«Κυρία Εισαγγελέα,
Το θέμα αυτό έχει ευαισθητοποιήσει – πέρα και από τις προσδοκίες της γράφουσας – την κοινή γνώμη. Τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσο και στο e-mail της εφημερίδας, όλοι ρωτούν αν έλαβα κάποια απάντηση από εσάς. Δεν έλαβα. Ποτέ. Αφησα ένα εύλογο χρονικό διάστημα – τώρα που το σκέφτομαι 20 ημέρες είναι παραπάνω από «εύλογο» – κι απέδωσα τη σιωπή της Εισαγγελίας στην προεκλογική και μετεκλογική αναστάτωση. Η πίστωση χρόνου ήλθε και παρήλθε, κι ακόμα δεν υπάρχει ούτε μία νύξη ότι κάποιος θα ευαισθητοποιηθεί.
Ομολογώ πως κάποιοι μού είπαν να τα παρατήσω: «Μην τα βάζεις με δικαστικούς, θα μπλεχτείς άσχημα». Δεν θα το κάνω, δεν μπορώ να το κάνω, δεν ξέρω καν πώς γίνεται. Γιατί όπως σας γράφω και στην προηγούμενη επιστολή μου:
«Από κάπου, κάποτε πρέπει να αρχίσουμε… Από κάπου, κάποτε πρέπει να αντιδράσουμε… Από κάπου, κάποτε πρέπει να σταθούμε σαν κοινωνία δίπλα στα παιδιά αυτά. Η σιωπή μας είναι συμμετοχή, η συμμετοχή είναι συνέργεια, η συνέργεια είναι ενοχή…».
Θέλω να ελπίζω ότι η ευαισθησία των αναγνωστών αλλά και το πείσμα της γράφουσας θα αποδώσει καρπούς.
Περιμένοντας (ακόμα) απάντησή σας…»
