Ο Στράτος Τζώρτζογλου επιστρέφει στην τηλεόραση χορεύοντας… «Βαλς με 12 θεούς» και αποκαλύπτει τα σχέδια του για το εξωτερικό, τα όνειρά του αλλά και άγνωστες πτυχές της ζωής του…
σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ΤV Έθνος.
-Μετά την κυπριακή τηλεόραση, «Βαλς με 12 Θεούς» ξεκίνησε να χορεύει τις τελευταίες ημέρες και η ελληνική TV…
“Ναι και είμαι κατενθουσιασμένος. Είναι μια υπέροχη δουλειά και πραγματικά χαίρομαι πολύ που θα μπορέσουμε να την παρακολουθήσουμε και στην ελληνική τηλεόραση”.
-Από εκεί που το 1990 μεσουρανούσες στην ιδιωτική τηλεόραση, τα τελευταία χρόνια σου γύρισε την πλάτη. Πληγώθηκες;
“Καθόλου. Αυτή η κατάσταση μου έδωσε την δυνατότητα να ανοίξω τα φτερά μου ταξιδεύοντας και για άλλους καλλιτεχνικούς ορίζοντες. Η συνεχής τηλεοπτική παρουσία μπορεί να σε εγκλωβίσει, να σε κάνει να λιμνάσεις και στο τέλος να σε κάνει να φαίνεσαι και γραφικός”.
-Ούτε οι απολαβές της σου έλειψαν;
“Οχι. Εχω μάθει να ζω και με τα λίγα και με τα περισσότερα. Γιατί τρελά λεφτά δεν μπορώ να πω ότι έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου. Ομως, όποιες κι αν είναι οι απολαβές μου, έχω μάθει να μην παραπονιέμαι, γιατί όταν δίπλα μου υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά υποφέρουν, δεν έχω εγώ δικαίωμα να ομιλώ”.
-Επειδή τα πάντα είναι πολύ δύσκολα και για το επάγγελμα του ηθοποιού, έχεις στο μυαλό σου και… plan Β; Αν βρεθείς εκτός χώρου, τι θα μπορούσες να κάνεις;
“Φυσικά και έχω και plan Β. Ομως, ευτυχώς έχω καταφέρει 26 ολόκληρα χρόνια να είμαι διαρκώς σε αυτό τον χώρο και, είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο, να δημιουργώ συνέχεια. Μπορεί όλα αυτά τα χρόνια να μην έβγαλα τα λεφτά που θα ήθελα, όμως, σαφέστατα και είχα την καλλιτεχνική παρουσία που ήθελα. Οπως και να έχει, έχω μάθει στη ζωή μου να μην παραδίδω τα όπλα. Προσδοκώ τα καλύτερα και περιμένω τα χειρότερα”.
-Στα δύσκολα δεν χάνεις την ψυχραιμία σου;
“Αν είναι τα αγαπημένα μου πρόσωπα καλά, δεν χάνω την ψυχραιμία μου. Είμαι της λογικής ότι πάντα βρίσκεται μια λύση. Και ευτυχώς, η Ελλάδα δεν έχει χάσει το φιλότιμό της. Το φιλότιμο είναι λέξη ελληνική και κανείς δεν μπορεί να την υποδουλώσει!”
-Αλλωστε, τα δύσκολα τα έχεις περάσει στη ζωή σου…
“Φυσικά. Μεγάλωσα με μια μάνα και έναν πατέρα και υπήρξαν στιγμές που οι ίδιοι δεν είχαν να φάνε. Ομως, πάντα είχαν να σου προσφέρουν απλόχερα ένα χαμόγελο από καρδιάς. Και το χαμόγελο αυτό τους χάρισε και την ευτυχία, αλλά και την υγεία τους. Ξέρεις τι μου έμαθαν οι γονείς μου; Το να μην ξεχνάω ούτε στιγμή πως ακόμα και όταν ο ουρανός μαυρίζει, από πίσω υπάρχουν τ’ αστέρια. Τ’ αστέρια δεν σβήνουν ποτέ. Με την πρώτη ευκαιρία μπορούν να λάμψουν αμέσως”.
-Τα τελευταία χρόνια βρίσκεσαι διαρκώς στην Αμερική, όπου κι εκεί επιχειρείς να αφήσεις κάποια καλλιτεχνικά αποτυπώματα. Στην Αμερική, ο Στράτος, ο Ελληνας της κρίσης, αντιμετώπισε ρατσισμό;
“Εννοείται! Η πρώτη ερώτηση που μου έκαναν ήταν το αν είναι αλήθεια το γεγονός ότι δεν πληρώνουμε τους φόρους μας. «Είστε χώρα ληστών;», με ρωτούσαν και εγώ φυσικά έμπαινα στη διαδικασία να τους εξηγήσω κάποια πράγματα”.
-Στην Αμερική γιατί πήγες;
“Γιατί εκεί υπάρχουν σχολές όπου ένας καλλιτέχνης μπορεί να διδάσκεται και να μαθαίνει πράγματα μέχρι τα βαθιά γεράματα”.
-Πώς είναι να ξεκινάς και πάλι από το μηδέν;
“Δύσκολο, αλλά προκλητικό. Από τη μια μεριά, όταν πας εκεί παύεις να είσαι «κάποιος», αφού πας σε μια χώρα όπου η διασημότητα έχει αποκτήσει γιγαντιαίες διαστάσεις, κι από την άλλη, όμως, οι άνθρωποι εκεί ξέρουν να αξιολογούν και να αναγνωρίζουν το τι έχεις κάνει μέχρι τώρα στη ζωή σου”.
