Οι πρωταγωνιστές της παράστασης «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» Γιάννης Στάνκογλου και Ιωάννα Παππά, μιλούν για τους ρόλους που υποδύονται στο έργο και τα μελλοντικά επαγγελματικά τους σχέδια…
Σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό HELLO! ο ηθοποιός είπε πως δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει αρχαίο δράμα:
«Είχα δουλέψει το 2003 με τον Θόδωρο Τερζόπουλο και την ομάδα «Άττις» , ο οποίος είναι μετρ της αρχαίας τραγωδίας, και αργότερα με την Άντζελα Μπρούσκου στην «Ηλέκτρα», που έκανα τον «Αίγισθο». Και τώρα, με τον Θέμη Μουμουλίδη, στο ρόλο του «Αχιλλέα». Είναι κείμενο που μου άρεσε από τη σχολή ακόμη η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Ο χορός είναι πολύ διαφορετικός σε σχέση με άλλα έργα . Είναι σχολιαστικός και αποστασιοποιημένος , γνωρίζει όσα πρόκειται να συμβούν, ενώ στις υπόλοιπες τραγωδίες συμπάσχει με τους ήρωες».
Όσο για το αν του φαίνεται η θυσία της Ιφιγένειας παράλογη, λέει:
«Καθόλου. Ο άνθρωπος στο Σύνταγμα, που αποφάσισε να αυτοκτονήσει, αφήνοντας ένα σημείωμα, έκανε μια θυσία. Δεν ήθελε να τον δουν τα παιδία του να χάνει την αξιοπρέπεια και το ήθος του. Δεν σας κρύβω ότι έχει περάσει από το μυαλό μου η έννοια της θυσίας, εάν κάποιος μου έλεγε: «Αύριο εσύ πεθαίνεις και τα πράγματα για την Ελλάδα θα αλλάξουν». Εννοώ ότι δεν είναι μια σκέψη που θα την απέκλεια κατευθείαν».
Για τον ρόλο του Αχιλλέα που υποδύεται λέει: «Είναι μυθικός ήρωας, αλλά προσπαθώ να μην τον αντιμετωπίσω ως τέτοιο. Με αγγίζει το ότι υπάρχει ήθος σε αυτόν».Όσον αφορά τα μελλοντικά επαγγελματικά του σχέδια, απαντάει:
«Θα είμαι στον «Άνθρωπο της βροχής», που γνωρίσαμε από την ομότιτλη ταινία, στο θέατρο «Γκλόρια», με το Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Επίσης, θα βγει επιτέλους η ταινία «Forget me not»που κάναμε πριν από τρία-τέσσερα χρόνια με τον Γιάννη Φαγκρά, με γυρίσματα στην Αλάσκα. Σε φάση μοντάζ βρίσκονται τόσο η ταινία «Illusion» του Σάββα Καρύδα όσο και η ταινία της γυναίκας μου (σ.σ. Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν), «Chinatown: τα τρία καταφύγια», στην οποία κάνω και ένα guest».
Από την άλλη πλευρά η ηθοποιός Ιωάννα Παπά θεωρεί ότι : «Η θυσία εμπεριέχει την αποδοχή μιας πραγματικότητας και για μένα θα πρέπει να συνοδεύεται από τον όρο «οικειοθελής», διαφορετικά είναι πράξη εγκληματική. Οποιοσδήποτε άνθρωπος παραμερίζει τις ανάγκες του, τον εγωισμό του, την ύπαρξη του για να εξυπηρετήσει ουσιαστικά μια πιο εξιδανικευμένη κατάσταση, κάνει μι θυσία, μέσα στην οποία υπάρχει νόημα και αξία. Οτιδήποτε άλλο είναι στο πλαίσιο της εκμετάλλευσης και αποτελεί βίαιη, απάνθρωπη και εγκληματική πράξη.
Όπως στις μέρες μας, που ζούμε έναν οικονομικό πόλεμο, για τον οποίο προετοιμαζόμασταν εδώ και δεκαετίες. Η χώρα μας μαζί με κάποιες άλλες είναι τα πρώτα εξιλαστήρια θύματα. Υπήρξαμε πειραματόζωα σε ένα απρόβλεπτο στοίχημα σε οικονομικό επίπεδο. Όταν γίνονται πειράματα επηρεάζονται ολόκληροι λαοί. Στη περίπτωση μας ,το πείραμα απέτυχε και δεν είναι ορατή η επόμενη φάση.
Στην ερώτηση αν η Ιφιγένεια είναι άβουλο ον ή αμέτοχη ευθυνών, απαντάει:
«Τίποτα από τα δύο. Απλώς συνειδητοποιεί μια πραγματικότητα, με την οποία δεν συμφωνεί, με πολύ βίαιο τρόπο. Περνάει από το στάδιο της απόλυτης αθωότητας στο στάδιο της απόλυτης συνειδητότητας για τα πράγματα και τον κόσμο μέσα σε εμπόλεμη κατάσταση, όπου όλα είναι ακραία. Η αξία της συγκεκριμένης ηρωίδας είναι ότι αποδέχεται τη μοίρα της, λυτρώνεται μέσα από αυτό, ακριβώς γιατί συνειδητοποιεί ότι δεν θέλει η ίδια να μείνει σε ένα τέτοιο κόσμο, που δεν την αντιπροσωπεύει.»
Στην προσωπική της ζωή εξομολογείται πως δίνει μεγάλη σημασία στο να κάνει κάποτε μια οικογένεια;:
«Αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο ζωής και με το πώς έχεις επιλέξει να κινηθείς. Όταν προκύπτει και ως ανάγκη, αλλά και μέσα από τη πραγματική συνθήκη της ζωής σου, γίνεται πολύ φυσιολογικά. Εμένα, μέχρι στιγμής, δε μου έχει τύχει να οδηγηθώ σε κάτι αντίστοιχο και επειδή δουλεύω πολύ, αλλά και επειδή δεν είμαι από τις γυναίκες που από μικρές είχαν έντονο το όνειρο της οικογένειας. Αυτό δεν σημαίνει πως το αποκλείω, γιατί όσο είσαι ζωντανός, μπορεί να σου συμβεί το οτιδήποτε.»
