Της Φωτεινής Λασπά
Επιτυχημένος αλλά προσγειωμένος, αισιόδοξος σε μια εποχή που το χαμόγελο σπανίζει και με μια ωριμότητα που ξαφνιάζει γιατί δε συνάδει με το νεαρό της ηλικίας του, ο Ορφέας Αυγουστίδης έχει κάθε λόγο να ξεχωρίζει!
– «Κατάδικός μου» για 2η χρονιά στο θέατρο Διάνα… Πέστε μου δυο λόγια για το έργο και το ρόλο σας.
Είναι ένα σύγχρονο, ελληνικό έργο που έγραψε η Ελένη Ράντου με τον Νίκο Σταυρακούδη και τη Σάρα Γανωτή και εγώ υποδύομαι έναν πρόσφυγα από το Ιράν που βρίσκεται στην Ελλάδα από ανάγκη και εμπλέκεται σε μια σειρά συμπτώσεων.
–Δεδομένης της οικονομικής κρίσης έχετε παρατηρήσει αν οι θεατές γελάνε πιο εύκολα γιατί θέλουν να ξεδώσουν ή πιο δύσκολα γιατί είναι προβληματισμένοι;
Ο κόσμος αναζητά την κωμωδία παρόλο που μπορεί να μην είναι σε θέση να ξεκαρδιστεί με εξωστρέφεια. Το έργο εξάλλου είναι κωμωδία αλλά έχει μια αλήθεια επίκαιρη που συνάδει με την ελληνική πραγματικότητα. Ο κόσμος έρχεται με διάθεση να γελάσει αλλά μπορεί να μην του βγει, να του βγουν άλλα συναισθήματα , που δεν είναι απαραίτητα κακό. Το βεβιασμένο γέλιο και χαμόγελο εξάλλου κάθε άλλο παρά ιαματικό μπορεί να είναι. Πολλές φορές μπορεί να είναι καταπιεσμένος πόνος και θλίψη.
– Γέλιο – κλάμα, αισιοδοξία – απαισιοδοξία. Υπάρχει κάτι από αυτά που υπερισχύει στη ζωή σας;
Έχει να κάνει με την περίοδο που διανύεις. Πόσο «ανοιχτός» είσαι συναισθηματικά, πόσο διατεθειμένος είσαι να εκφράζεις όσα νιώθεις. Άλλες φορές είμαι «ανοιχτός», άλλες «κλειστός». Τώρα που μιλάμε έχω ένα έντονο αίσθημα αισιοδοξίας…
-Αίσθημα αισιοδοξίας με όλα αυτά που βιώνουμε; Οξύμωρο…
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος. Όλα αυτά που βιώνουμε… Το να περιμένω να αλλάξουν τα πράγματα γύρω μου είναι χάσιμο χρόνου. Στη ζωή μας το να περιμένουμε να μας δοθούν πράγματα είναι χάσιμο χρόνου… Γιατί να μη θεωρούμε χάσιμο χρόνου το να περιμένουμε να αλλάξουν τα πράγματα και να μην αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και τις προσδοκίες μας απέναντι στην καθημερινότητά μας; Έχω αλλάξει τις προσδοκίες μου και προσπαθώ να ονειρευτώ με έναν άλλο τρόπο και λειτουργεί… Προσπαθώ να αλλάξω γωνία εστίασης.
-Η κρίση σε τι έχει αλλάξει την καθημερινότητά σας;
Επειδή είμαι ολιγαρκής και ευχαριστιέμαι με μικρά πράγματα, το μόνο που έχω περιορίσει είναι τα ταξίδια. Η καθημερινότητά μου και προ κρίσης ήταν σεμνή. Βόλτα με το ποδήλατο έκανα και πριν, βόλτα με το ποδήλατο κάνω και τώρα. Σπίτι μου έτρωγα πριν, σπίτι μου τρώω και τώρα. Ρούχα ποτέ δεν αγόραζα σαν τρελός… Γενικά δεν έχω ακριβές επιθυμίες!
-Μοιράζεστε με τους γονείς σας τους προβληματισμούς σας και τις ανασφάλειές σας ή δεν θελετε να τους φορτίζετε;
Σαφώς τα μοιραζόμαστε όλα και τις ανησυχίες μας… Οικογένεια είμαστε και αλληλοαγαπιόμαστε, αλλά και εκείνοι έχουν τις δικές τους ανησυχίες και τα δικά τους προβλήματα να σκέφτονται, εκτός από μένα.
-Έχετε ανασφάλειες του τύπου «μήπως κάποιοι μου κάνουν καλές κριτικές επειδή είμαι γιος της Μαρίας Τζομπανάκη και του Ντίνου Αυγουστίδη»;
Είναι η δεύτερη φορά που μου το ρωτάνε αυτό… Δεν μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία και δεν μου περνάει καν από το μυαλό.
-Υπήρξε ρόλος που σας έκανε να νιώσετε σίγουρος για τις υποκριτικές σας ικανότητες;
Στο επάγγελμά μου το να νιώθεις φοβερή σιγουριά γι αυτό που κάνεις είναι η αρχή του τέλους της εξέλιξής σου. Με κάθε δουλειά νιώθω λίγο πιο σίγουρος και πιο αβέβαιος. Όσα περισσότερα μαθαίνεις τόσο συνειδητοποιείς πόσα λίγα ξέρεις.
– Με τη δημοσιότητα πώς τα πάτε; Νιώθετε να σας μπλοκάρει; Αν θέλετε π.χ να χορέψετε, να φλερτάρετε…
Δεν νομίζω ότι είμαι και το πιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο στην Ελλάδα… Ζω όπως θα ζούσα και πριν. Εξάλλου έχουμε περάσει σε μια άλλη εποχή τώρα πλέον… Χαίρομαι όταν ο κόσμος έρχεται στο θέατρο να με δει και να μου σφίξει το χέρι αλλά δεν είμαι και από αυτούς που θα τρέξουν στις κοσμικές εκδηλώσεις. Και σαφώς αν έχω διάθεση να χορέψω, θα χορέψω…
-Ως παιδάκι ονειρευόσασταν να γίνετε ταχυδακτυλουργός, ντετέκτιβ… Τώρα τόσα χρόνια αργότερα με ποιο άλλο επάγγελμα θα ήσασταν ευτυχισμένος;
Το επάγγελμά μου δεν είναι βασικός παράγοντας της ευτυχίας μου αλλά είναι σημαντικός. Σίγουρα θα μπορούσα να βρω κάτι που με εκφράζει και με εκτονώνει. Αν με οδηγούσε μια ανάγκη να αλλάξω επάγγελμα, επειδή το ένστικτο της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης είναι πιο δυνατό από όσο νομίζουμε, θα το έκανα.
-Επαγελματικά ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Έχω ήδη ξεκινήσει πρόβες για την θεατρική παράσταση «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη που θα ανέβει το καλοκαίρι στην Αθήνα. Συνεργάζομαι με συνάδελφους εξαιρετικούς και χαίρομαι που δουλεύω μαζί τους, όπως η Λένα Παπαληγούρα, ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, η Λυδία Φωτοπούλου, η Βίκυ Παπαδοπούλου και ο Χρήστος Σαπουτζής.
-Ποιο είναι το πρόγραμμά σας, μια μέρα χωρίς επαγγελματικές υποχρεώσεις;
Μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με το σπίτι μου, με τα λουλούδια στη βεράντα μου, να μαγειρεύω. Απολαμβάνω επίσης την συναναστροφή με φίλους, γνωστούς, να πηγαίνω θέατρο, σινεμά .
-«Ευχαριστώ» λέτε συχνά;
Όταν κάποια στιγμή στη ζωή μου, μου δίνεται κάτι σημαντικό, ναι… λέω «ευχαριστώ».
– «Συγγνώμη»;
Λέω, δεν έχω τέτοιους εγωισμούς… όχι εύκολα όμως γιατί δεν θεωρώ ότι πληγώνω τους ανθρώπους συχνά. Και τη δέχομαι… Μπορεί θεωρητικά να είμαι αυστηρός αλλά δέχομαι τη «συγγνώμη» και δίνω δεύτερες ευκαιρίες.
-«Τρέλες» έχετε κάνει στη ζωή σας;
Όταν μεγαλώνεις όλα αυτά που έκανες στην εφηβεία και τα θεωρούσες φυσιολογικά τώρα τα κουβαλάς σαν «παράσημα» της ξέφρενης νιότης. Ξεσπούσαμε με διάφορους τρόπους. Καταλήψεις, νυχτερινές εξορμήσεις για να κάνουμε με τους φίλους μου τις δικές μας αηδίες. Τώρα δεν έχουμε όρεξη να συναντηθούμε 5 φίλοι και να γυρνοβολάμε στα Εξάρχεια και στο Μοναστηράκι και να κάνουμε αηδίες και σαμποτάζ σε αμάξια. Η τρέλα βέβαια υπάρχει! Όταν βρίσκομαι σε οικείο περιβάλλον με ανθρώπους που γνωρίζω δεν υπάρχει όριο. Μπορούμε να κάνουμε ότι αηδία μας κατέβει στο κεφάλι. Δεν έχουμε όρια καθωσπρεπισμού.
-Αν μπορούσατε να γυρίσετε πίσω το χρόνο και να αλλάξετε λάθη που έχετε κάνει…
Υπήρχαν πράγματα που χειρίστηκα λάθος και σε προσωπικό επίπεδο αλλά αν θα τα άλλαζα θα ήμουν τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Δεν θα άλλαζα κάτι. Ίσα- ίσα θα ψιθύριζα στον εαυτό μου να τα βιώσω ακόμα πιο πολύ. Να είμαι παρών ακόμα και στις πιο μελαγχολικές στιγμές μου !
