Την αγάπη του για το τραγούδι εκδηλώνει με συνέντευξή του ο Νίκος Βέρτης δηλώνοντας ότι θα τραγουδούσε και χωρίς να αμοιβή. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να αναρωτιέται γιατί τον… πληρώνουν! Ο γνωστός τραγουδιστής μίλησε στο Themapeople της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» και αναφέρθηκε στα πρώτα του βήματα στο τραγούδι, τις δυσκολίες στη δουλειά και το πώς αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση.
Δηλώνει εργατικός και το αποδεικνύει και με την πορεία του: «Τι να σου κάνουν 2 ή 3 μέρες δουλειάς; Το ρεκόρ μου είναι εφταήμερο σε μαγαζί, 365 μέρες τον χρόνο, για δύο χρόνια με δύο μέρες ρεπό. Είχα γίνει ρομπότ. Δεν ήμουν ακόμη δισκογραφημένος. Δούλευα μηχανικά. Ο οργανισμός μου από την κούραση και από τη δουλειά δεν μου επέτρεπε ούτε να αρρωστήσω».
Πως όμως αντιμετωπίζει την αγάπη του κόσμου; «Δεν κουράστηκα ποτέ όσο με κούρασε η δουλειά του τραγουδιστή. Η ψυχολογική πίεση, ακόμη και η αγάπη του κόσμου μπορεί να σε ρίξει κάτω. Θεωρώ ότι δουλεύω πολύ σκληρά, πρώτα από αγάπη, μετά για το μεροκάματο. Αν τα μεροκάματα είναι μεγάλα, με το καλό ας έρθουν. Εγώ δεν επεδίωξα ποτέ μεγάλο μεροκάματο. Αν αύριο δεν έχω δουλειά, το ίδιο πράγμα θα κάνω και χωρίς να πληρώνομαι. Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί με πληρώνουν», καταλήγει.
Γεννήθηκε στην Ολλανδία, στα έξι του χρόνια ήρθε στην Ελλάδα και στην εφηβεία του επέστρεψε οικογενειακώς στην Ολλανδία. Μετακινήσεις που έγραψαν στα κύτταρά του, που τον καθόρισαν. «Ήταν χρόνια δύσκολα. Οι γονείς μου επέλεξαν να γυρίσουν στην Ελλάδα για να μεγαλώσουμε εγώ κι ο αδελφός μου εδώ. Θέλανε να γίνουμε Έλληνες. Όμως το σύστημα και η γραφειοκρατία της Ελλάδας τούς ταλαιπώρησαν πάρα πολύ. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για όσα τράβηξαν. Αφού όλα πήγαν στραβά, επιστρέψαμε στην Ολλανδία. Οι γονείς μου δούλευαν συνέχεια. Αυτοί μου δίδαξαν να μην είμαι τεμπέλης. Πάντα δούλευα. Από 12 χρονών δεν σταμάτησα να δουλεύω. Δεν μου το επέβαλαν. Το δίδαγμα ήταν πάντα να κάνω κάτι, να νιώθω χρήσιμος. Έκανα διάφορες δουλειές: έπλενα αυτοκίνητα σε βενζινάδικα, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Αυτό με έκανε ακόμη και σήμερα να μη φοβάμαι καθόλου τη δουλειά μου. Την υγειά μου να ’χω και θα κάνω μια άλλη δουλειά για να ζω. Θα συνεχίσω όμως να τραγουδάω για μένα».
Όσο για τις δυσκολίες που έχει συναντήσει στο χώρο, είναι αποκαλυπτικός:«Έχω περάσει συμπεριφορές άσχημες και από συναδέλφους τραγουδιστές και από μαέστρους και από επιχειρηματίες… Θεωρώ άσχημο να πληρωθεί ο επιχειρηματίας και ο τραγουδιστής-όνομα και να μην πληρωθεί ο άνθρωπος που είναι μέσα στην κουζίνα και πλένει τα ποτήρια και τα πιάτα. Είναι ντροπή. Ορκίστηκα στον εαυτό μου και αυτή είναι η αρχή μου: πρώτα πληρώνονται όλοι οι άλλοι και τελευταίοι εγώ και ο επιχειρηματίας. Υπήρξαν πάρα πολλές βραδιές στην καριέρα μου που έφυγα όχι απλώς χωρίς να πληρωθώ, αλλά και πληρώνοντας από την τσέπη μου. Δεν σου κρύβω ότι κάποιες φορές είναι πιο μεγάλη η ικανοποίηση. Παράξενο, ε;».
