Πίσω στα παιδικά του χρόνια γυρίζει ο γνωστός τραγουδιστής Μιχάλης Χατζηγιάννης μέσα από πρόσφατη συνέντευξη του και μιλάει για τα αρνητικά σχόλια που βγαίνουν κατά καιρούς…
Συνέντευξη στο περιοδικό Marie Claire έδωσε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης και γύρισε λίγο το χρόνο πίσω αποκαλύπτοντας τα όνειρα του:
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου φορά στη σκηνή. Ήταν όταν στην Α’ Λυκείου τραγούδησα μπροστά σε όλο το σχολείο μου. Η καθηγήτρια της μουσικής με έβαλε κυριολεκτικά με το ζόρι να πω ένα τραγούδι για την γιορτή της 25ης Μαρτίου. Στην αρχή ήμουν παγωμένος! Θυμάμαι ακόμα εκείνο το συναίσθημα. Κι αμέσως μετά τον ενθουσιασμό των συμμαθητών μου. Σ’ εκείνη την ηλικία, το χειροκρότημα από τους συνομηλίκους σου είναι πολύ σημαντικό».
Επίσης θυμάται πως στην ηλικία των 10 ετών όταν ήταν στο δωμάτιο του έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε με αποτέλεσμα η μητέρα του να τον ηχογραφεί κρυφά:
«Κάποια στιγμή, χρόνια μετά, ακούσαμε μαζί τις κασέτες που είχε συγκεντρώσει. Η φωνή του 10χρονου εαυτού μου με έκανε να ντρέπομαι, αλλά και να συγκινούμαι».
Ο τραγουδιστής παράλληλα λέει και για την πρώτη φορά που ήρθε στην Αθήνα:
«Την πρώτη φορά που ήρθα στην Αθήνα, στα 20 μου, οι δρόμοι μου φάνηκαν τεράστιοι, οι αποστάσεις εξαιρετικά μεγάλες. Περπάτησα πρώτη φορά στην Βασιλίσσης Σοφίας και νόμιζα ότι ήταν ατελείωτη! Ζούσα το όνειρό μου, βέβαια! Από την μία ήμουν κατενθουσιασμένος κι από την άλλη τρομαγμένος. Ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να τα καταφέρω. Αυτή η αίσθηση του κενού και της άγνοιας, ήταν μια ωραία πρόκληση».
Τέλος αναφέρεται και στα κακεντρεχή δημοσιεύματα που βγαίνουν κατά καιρούς:
«Την πρώτη φορά με πλημμύρισε ένα ενοχλητικό και βασανιστικό συναίσθημα. Στενοχώρια! Σκεφτόμουν πως η δουλειά που κάνω δεν έχει σχέση με αυτό το σύστημα. Όταν σου συμβαίνει αυτό, από την μια σε ζώνουν οι αμφιβολίες για τον χώρο που επέλεξες να υπηρετήσεις και από την άλλη ένα “πατριωτικό” πείσμα να το πολεμήσεις. Και μέσα σε αυτή την παραφροσύνη, πορεύεσαι».
