«Θα μπορούσα άνετα να είχα κάνει άλλα 20-25 σίριαλ, τα οποία τελικά δεν έκανα», εξομολογείται η Μαρία Καβογιάννη.
Η καταξιωμένη ηθοποιός, που σάρωσε τηλεοπτικά ως η υποψιασμένη Ασπασία της «DOLCE VITA» και η εύθυμη Κορίνα των «Εγκλημάτων», ανοίγει την καρδιά της και μιλάει για όλα.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «PEOPLE», η Μαρία Καβογιάννη μιλάει για την πρώτη της επαφή με την αρχαία τραγωδία, για την πρώτη της συνάντηση με τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον Λευτέρη Παπαπέτρου, για τη συμμετοχή της σε δραματικά έργα, για την αποχή της από το θέατρο και την τηλεόραση, αλλά και για την όμορφη οικογένεια που έχει καταφέρει να δημιουργήσει.
Η 56χρονη ηθοποιός αναφέρεται στην πρώτη της επαφή με την αρχαία τραγωδία, στην ΗΛΕΚΤΡΑ με τη Ρένα Πιττάκη, ενώ αποκαλύπτει τα παραλειπόμενα της πρώτης της συνάντησης με τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον Λευτέρη Παπαπέτρου.
«Μεγάλη τιμή και ευτυχία να με επιλέξει ο Κάρολος Κουν για το Χορό της τραγωδίας. Ήταν φως ο Κουν. Μας δίδαξε το λόγο που βγαίνει από την ψυχή και όχι τον ασήμαντο λόγο. Είχα την ευτυχία να μου δώσει ατάκες να παίξω στην Επίδαυρο. Ήταν άνθρωπος ταγμένος σε αυτή τη δουλειά, που έκανε ασκητική ζωή. Δεν υπήρχε προσωπική προβολή, ήταν ανάγκη ψυχής το θέατρο» δηλώνει.
Όσο για την πρώτη της συνάντηση με τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον Λευτέρη Παπαπέτρου αποκαλύπτει: «Μέσα από τις φάρσες που έκανα στο ραδιόφωνο με τον Λάμπη Ταγματάρχη και τον Θανάση Λάλα με άκουσαν ο Αλέξανδρος Ρήγας και ο Λευτέρης Παπαπέτρου και με κάλεσαν να συναντηθούμε στο Φίλιον. Για να με αναγνωρίσουν, κρατούσα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Με ήθελαν για ένα σίριαλ, το οποίο δεν έγινε ποτέ. Τους είπα “δεν ξέρω πώς με είχατε φανταστεί, αλλά αυτή είμαι”. Πέρασε ένας χρόνος και μετά ήρθε το Dolce Vita. Μεγάλες επιτυχίες τότε, αλλά δεν ψάχναμε τις τηλεθεάσεις, όπως γίνεται σήμερα. Να φανταστείς, εμένα στόχος μου ήταν να γνωρίσουν ο Αλέξανδρος και ο Λευτέρης τις φίλες μου. Να δουλέψουμε όλες μαζί, με την Καίτη Κωνσταντίνου και την Υρώ Μανέ. Ο Λευτέρης, λοιπόν, μας ένωσε. Και ήρθαν τα Εγκλήματα. Απέρριπτα και δουλειές, επειδή δεν ήμασταν οι τρεις μας».
Στη συνέχεια, η Μαρία Καβογιάννη σχολιάζει της συμμετοχή της σε δραματικά έργα, ενώ αποκαλύπτει τους λόγους για τους οποίους απείχε από το θέατρο και την τηλεόραση τον τελευταίο καιρό.
«Χάρηκα που συμμετείχα σε δραματικά έργα. Χρησιμοποίησα άλλα εκφραστικά μου μέσα και όχι μόνο τη συγκεκριμένη μανιέρα που σου δημιουργεί η κωμωδία, την οποία δεν μπορείς να την αποφύγεις. Η Φουρκέτα ήταν πολύ σημαντικό έργο για μένα, καθώς με πέτυχε σε πολύ ιδιαίτερη στιγμή, με προσωπικό κόστος. Έχανα τη μητέρα μου εκείνη την περίοδο και ήταν ιδιαίτερης σημασίας η επικοινωνία μου με τον κόσμο, το μοίρασμα. Το ξανάζησα αυτό, όταν έχασα τον πατέρα μου παίζοντας στο Μπαμπάδες με Ρούμι. Τις ανθρώπινες απώλειες ποτέ δεν τις ξεπερνάμε, τις έχουμε πάντα μέσα μας. Ο χρόνος είναι γιατρός, καθώς δεν έχεις την ταραχή της στιγμής εκείνης, όταν χάνεις τον άνθρωπό σου, έχεις όμως την έλλειψη που νιώθεις πάντα και για πάντα. Ίσως έχεις την ησυχία ότι οι άνθρωποι που έχουν φύγει βρίσκονται κάπου καλύτερα. Αυτό δημιουργεί μια ισορροπία. Νιώθω ότι κάπου υπάρχουν οι γονείς μου και με βλέπουν» εξομολογείται η καταξιωμένη ηθοποιός.
Σχετικά τέλος με την αποχή της από την τηλεόραση και το θέατρο τον τελευταίο χρόνο αποκαλύπτει: «Πήρα αποστάσεις, γιατί ήθελα να κάνω κάτι που θα με αφορούσε πολύ και δεν το έβρισκα. Η οργάνωση θέλει ταλέντο κι εγώ δεν το έχω. Είμαι λίγο “σκορπισμένη”, ανασφαλής, ανοργάνωτη. Θέλω αρχηγό και δεν είμαι αρχηγός του εαυτού μου. Γι’ αυτό δεν παίρνω εύκολα αποφάσεις. Μου έκανε καλό που κάθισα λίγο και ένιωσα την έλλειψη της δουλειάς μου. Το θέατρο δεν μπορείς να το αποχωριστείς. Είναι δύσκολος ο αποχαιρετισμός, γι’ αυτό και καταλαβαίνω τους μεγάλους ανθρώπους, που δεν το εγκαταλείπουν. Τους δίνει ζωή και η εγκατάλειψη είναι δραματική. Όταν, βέβαια, έχεις μια οικογένεια και είσαι οχυρωμένος, η μετάβαση είναι πιο ήπια».
