Τι γνώμη έχει ο Κωνσταντίνος Ρήγος για τις δύο κυρίες του θεάτρου;
Στην εφημερίδα «Αγορά» παραχώρησε συνέντευξη ο Κωνσταντίνος Ρήγος, ο οποίος φέτος κλείνει 25 χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ανάμεσα σε άλλα που σχολίασε ο σκηνοθέτης και χορογράφος ήταν η συνεργασία του με την Δήμητρα Ματσούκα και την Κωνσταντίνα Μιχαήλ.
Οι θαυμαστές της δουλειάς σου σε αγαπούν επειδή παίρνεις ήδη γνωστά πρόσωπα της ελληνικής showbiz και μας τα ξανασυστήνεις με νέα αισθητική και ύφος. Είναι κάτι που σε ιντριγκάρει αυτό;
Νομίζω ότι δεν είναι αυτο το χαρακτηριστικό μου, εννοώ ότι μπορεί να έχω ήδη συνεργαστεί με κάποια γνωστά πρόσωπα, αλλά στα τόσα χρόνια από την μια δεν θα γινόταν και αλλιώς, από την άλλη οι περισσότεροι ηθοποιοί η χορευτές που δούλεψαν μαζί μου το έκαναν γιατί αυτο επιθυμούσαν, ακόμα και σαν εμπειρία.. Θυμάμαι όταν δημιουργήσαμε την bossa nona πριν 7 περίπου χρόνια στο Εθνικό είχαμε φτιάξει μια ομάδα πρωταγωνιστών που κανείς δεν επιθυμούσε να είναι πρωταγωνιστής. Έχει σημασία για μένα να το γνωρίζω αυτο. Πάντως αν θέλουμε να μιλήσουμε για ίντριγκα, αυτο που με ενδιαφέρει είναι να δω τον σωστό ηθοποιό στην σωστή θέση. Αυτο αποτελεί για μένα βασική προτεραιότητα. Πχ ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης δεν ήταν μια ασφαλής επιλογή για το “Rocky Horror Show” και λίγοι τον πίστευαν πριν όσο εγώ, μετά την πρεμιέρα έμοιαζε σε όλους ότι ήταν η μόνη επιλογή. Αυτο για μένα είναι μια μεγάλη νίκη αλλά και ευχαρίστηση, σημαίνει ότι το κριτήριο μου λειτουργεί. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με την Κωνσταντίνα Μιχαήλ όταν βραβεύτηκε από το κοινό για την Σεβάς Χανούμ το ίδιο και με την Δήμητρα Ματσούκα που έχει εξασφαλίσει ήδη υπερθετικές κριτικές για την Έντα Γκάμπλερ. Άρα μπορεί να μοιάζει από τη μια ότι τα ξανασυστήνω τα πρόσωπα, μπορεί όμως και αυτο να είναι για μένα το σίγουρο, ότι βλέπω αυτο που οι άλλοι δεν θέλουν να δουν.
Φέτος κλείνεις 25 χρόνια παρουσίας, δουλειάς και αναζήτησης στο χώρο. Με το χέρι στην καρδιά, ποια ήταν η πιο έντονη στιγμή σου όλο αυτό το διάστημα;
Πολλές ήταν οι έντονες στιγμές θα σου πω για τρεις από αυτές. Η πρώτη ήταν στην πρώτη μου παράσταση στο θέατρο Σημείο, οι Γάμοι. Μόλις είχα τελειώσει την σχολή και έκανα την πρώτη μου επαγγελματική δημιουργία. Όταν έβλεπα 20, 30 άτομα -καμιά φορά και 50- να έρχονται κάθε μέρα για να δουν την παράσταση μας, ένιωθα μια απίστευτη χαρά, δεν υπήρχε κάτι πιο σημαντικό για μένα εκείνη την στιγμή. Αργότερα ήρθε το 2000 η τρελή ευτυχία και μου άλλαξε τον τρόπο δημιουργίας, την σκέψη, τα πάντα. Τέλος ένα περιστατικό έντονο πολύ, στην όπερα της Τιφλίδας στην Γεωργία το 1999, στην έναρξη του Ξενοδοχείου Ορφέας, άνοιξε η αυλαία ενώ έσβηνε ένα τεράστιο θέατρο γεμάτο μέχρι του εξώστες που χειροκροτούσε γιατί θα έβλεπε πρώτη φορά χορό από την Ελλάδα.
Η παράσταση «Ντυμένοι Γυμνοί» του χοροθεάτρου «Οκτάνα» παρουσιάζεται ξανα στην Ελλάδα μετά από μια μικρή περιοδεία στο εξωτερικό ενώ συμπίπτει και με την επιστροφή της ομάδας στο θεάτρο «Σημείο» 22 χρόνια μετά. Πιστεύεις ότι έτσι κλείνει ένας κύκλος της ζωής σου;
Κύκλος της ζωής μου σίγουρα όχι. Μια στάση είναι κάθε παράσταση και μετά έρχεται η επόμενη. Πιο πολύ νομίζω είναι η συγκίνηση της επιστροφής σε έναν χώρο που ξεκίνησα και η συνάντηση ξανα με ανθρώπους που με βοήθησαν στην αρχή μου και που γνωρίζω ότι με αγαπούν κυρίως για αυτο που είμαι σαν άνθρωπος και μετά ως δημιουργός. Είμαι βέβαια πολύ χαρούμενος που το Ντυμένοι Γυμνοί θα ξαναπαρουσιαστεί στην Αθήνα μετά από 5 χρόνια και γιατί δεν το έχει δει πολύς κόσμος, αλλά και γιατί είναι μια δουλειά πολύ ιδιαίτερη που αγαπώ πολύ, αλλά κυρίως και γιατί με τους δυο χορευτές τον Γιάννη Νικολαΐδη και τον Τάσο Καραχάλιο, αποφασίσαμε αυτο να γίνει ένα πρότζεκτ που θα τρέξει τα επόμενα χρόνια. Θα παρουσιάζεται κάθε χρόνο και θα καταγράφεται με σκοπό μια ανάγνωση πάνω στα όρια της ερμηνείας μέσα στον χρόνο, την φθορά με το πέρασμα αυτο, την αντοχή των ερμηνευτών και τις συνθήκες επανάληψης ενός μοτίβου. Αν είμαστε καλά λοιπόν τα επόμενα 25 χρόνια θα ανεβάζουμε το ντυμένοι γυμνοί μια φορά τον χρόνο, κάπου.
