Για το ρατσισμό που βίωσαν στα παιδικά τους χρόνια κάνους λόγο οι Θάνος και Αλέξανδρος Παϊτέρης.
Το μεγάλο παράπονό τους είναι ότι δεν μιλούν τσιγγάνικα. «Δεν μας έμαθε ο πατέρας μας. Δυστυχώς, ξέρουμε μόνο λίγες λέξεις. Είναι φλογερή γλώσσα. Μόνο και μόνο που υπάρχουν Τσιγγάνοι σε όλον τον κόσμο, αυτό τα λέει όλα. Πήγαμε με τον πατέρα μου, που ήταν τότε πρόεδρος της Ένωσης Τσιγγάνων, στη Γαλλία, όπου συναντηθήκαμε με τον ομόλογό του. Μιλούσαν την ίδια γλώσσα -που είναι κοινή με κάποιες μικρές διαφορές- με τον Γάλλο και τον Ισπανό. Ακόμη του παραπονούμαστε ότι δεν μας έμαθε τσιγγάνικα. Δεν έχουμε όση επαφή θα θέλαμε. Μεγαλώσαμε με τη μαμά μας στην Αθήνα, στο κέντρο, από 6 χρονών, από τότε δηλαδή που χώρισαν οι γονείς μας. Ήταν θέμα συγκυριών» αναφέρει ο Θάνος.
Παρόλο που δεν μεγάλωσαν σε καταυλισμό και δεν έχουν χρώμα που να «προδίδει» την καταγωγή τους, οι δύο καλλιτέχνες δεν κρύβουν ότι έχουν νιώσει στη ζωή τους τον ρατσισμό.
«Δεν έχουμε τέτοια εξωτερικά γνωρίσματα, αλλά έχουμε το όνομα. Υπήρχαν και άνθρωποι οι οποίοι δεν ήταν ιδιαίτερα ευγενικοί. Και τα παιδιά στο σχολείο ήταν σκληρά. Και γύφτους μάς έχουν πει και Τσιγγάνους. Θα συμβεί και αυτό. Δικαίωμα είναι, βέβαια, του καθενός να λέει ό,τι θέλει», λέει ο Αλέξανδρος στην Espresso ενώ ο Θάνος, με τη σειρά του, συμπληρώνει: «Στον στρατό να δεις, όχι από πολλούς, ευτυχώς. Το θέμα είναι πώς το αντιμετωπίζεις. Εμείς έχουμε όπλο μας το χιούμορ. Ξέρουμε ποιοι είμαστε. Ευτυχώς οι πιο πολλοί είναι πια ανοιχτόμυαλοι. Υπάρχουν μόνο εξαιρέσεις, με τις οποίες δεν αξίζει και κανένας να ασχοληθεί ή να στενοχωρηθεί. Γενικότερα, δεν έχουμε παράπονο. Πολλοί όταν ακούν το επίθετό μας η πρώτη τους κουβέντα είναι “καλώς τα παιδιά” και αυτοί είναι η πλειονότητα. Αυτό συνέβαινε και όταν ήμασταν μικροί. Ακούμε πάντα καλά λόγια για τον πατέρα μας, όχι γιατί είναι καλός τραγουδιστής, αλλά γιατί είναι ωραίος άνθρωπος» καταλήγει.
