Όσα δήλωσε ο Ερρίκος Πετιλόν για την κηδεία της μητέρας του…
Στο περιοδικό «ΕΓΩ Weekly» μίλησε ο Ερρίκος Πετιλόν και μοιράστηκε για πρώτη φορά με τους αναγνώστες άγνωστες εμπειρίες της ζωής του. Μεταξύ άλλων, ο παρουσιαστής εξομολογήθηκε στη συνέντευξη του τις δύσκολες στιγμές που πέρασε όταν έφυγε από τη ζωή η μητέρα του…
Έχοντας κλείσει πλέον τα πενήντα σου, πόσο κοντά πιστεύεις ότι έχεις φτάσει σε αυτό που ορίζεται ως «κοινωνικώς αποδεκτό»;
Δεν αντιλαμβάνομαι τα πράγματα έτσι. Δεν επιθυμώ να έχω ταυτότητα χρόνου. Δεν ζω στα πλαίσια που μας έχει εκ των προτέρων προσδιορίσει η κοινωνία. Η κοινωνία περνά μηνύματα από την ημέρα που γεννιόμαστε καταγράφοντας ερωτήματα του τύπου «Έχεις ωραίους γλουτούς ή όχι; Έχεις μεγάλο στήθος; Έχει ο άντρας ή γυναίκα σου λεφτά;» Είπα «Τέρμα! Ως εδώ αυτή η κασέτα».
Τι έχει αλλάξει σήμερα;
Δεν βασανίζουν πια το κεφάλι μου τα δαιμόνια που μου έλεγαν «πρέπει να είμαι κάτι» ή «πόσα λεφτά έχω». Τώρα πλέον δεν μασάω τίποτα. Δεν πεινάω, αλλά δεν έχω και τα δισεκατομμύρια που είχα. Δεν ευθύνομαι εγώ. Πήγα να σώσω την οικογένειά μου. Παλιά είχα το λεγόμενο πακέτο. Εξακολουθώ χωρίς τα χρήματα πια. Εκεί ζυγίζεις και τους ανθρώπους δίπλα σου.
Υπήρξες αυτοκαταστροφικός;
Καταστροφικός ήμουν, όχι αυτοκαταστροφικός. Αν δεν με γούσταρα τόσο πολύ, δεν θα υπήρχα στη ζωή. Ήμουν αντιδραστικός, άστατος, επαναστατικός. Έβγαζα ουσιαστικά κραυγές ανάγκης για βοήθεια.
Για ποια πράγματα ζητούσες βοήθεια;
Όλο το πακέτο της ζωής μου ήταν ασήκωτο και απαιτούσε τεράστια δύναμη. Άλλοι άνθρωποι, ένα μόνο πράγμα να τους συνέβαινε, θα πηδούσαν από το μπαλκόνι. Ήθελα να τα καταστρέψω όλα. Είναι εύκολο να βλέπεις τον πατέρα σου να χάνει ολόκληρη την περιουσία του και να μπαίνει στις φυλακές του Κορυδαλλού στα ογδόντα πέντε του για χρέη προς το Δημόσιο; Είναι εύκολο να θάβεις τη μητέρα σου με τα χέρια σου και να σκάβεις τον τάφο της μόνος σου;
Πώς ήσουν τη στιγμή εκείνη;
Πάλευα μέσα μου. Την πήρα από το νοσοκομείο για να «φύγει» στο σπίτι. Όταν πέθανε, την πήγα στο νεκροτομείο σκεπασμένη με ένα σεντόνι και έτσι την έθαψα μόνος μου.
Σε σημάδεψε αυτό το γεγονός;
Φυσικά και με σημάδεψε. Με πονούσε για πολλά χρόνια. Έπειτα ο πόνος μετατράπηκε σε δύναμη.
Μπορούσες να διαχειριστείς το ότι ο πατέρας σου ήταν στη φυλακή;
Έπρεπε να το κάνω. Ήμουν 27 χρόνων.
