Για τα δύσκολα παιδικά της χρόνια και τα εμπόδια που συνάντησε για να φτάσει σήμερα να γνωρίζει επιτυχία, μίλησε η Ελένη Φουρέιρα.
Η γνωστή τραγουδίστρια με συνέντευξή της στο περιοδικό People, αναφέρεται στα δύσκολα παιδικά της χρόνια: «Νομίζω ότι αυτό που με ξεχωρίζει είναι οι στόχοι. Από πιτσιρίκι ακόμη, έβαζα στόχους κι αυτό με έκανε να πηγαίνω ένα βήμα παραπέρα. Στα 16 μου έλεγα “πότε θα πάω 18 για να πάρω το δίπλωμα οδήγησης” και μέσα σε ένα καλοκαίρι έβγαλα τα χρήματα, κάνοντας 3-4 διαφορετικές δουλειές. Η μητέρα μου λέει ότι 3 ετών της έλεγα πως θα γίνω σταρ κι εκείνη με κορόιδευε. Θυμάμαι ότι έβλεπα με προσήλωση βιντεοκλίπ. Είχα μια φούστα λαμπάντα που την είχα λιώσει. Την έπλενα, την έβαζα και ξανά πλύνε-βάλε. Έβλεπα στην τηλεόραση κάποια πρωταγωνίστρια να κλαίει, πήγαινα στον καθρέφτη και τη μιμούμουν. Μάλλον ήμουν φαντασμένη από μικρή» εξομολογείται.
Μεγάλωσε σε μια οικογένεια με πολλά οικονομικά προβλήματα. Ωστόσο γελούσε, περνούσε μια χαρά στο σπίτι. Ο εφιάλτης ήρθε στο σχολείο. «Δεν το καταλάβαινα τότε ότι περνούσαμε δύσκολα οικονομικά. Άρχισα να νιώθω ότι μου λείπουν πράγματα, όταν ξεκίνησα το σχολείο. Ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και πολλές φορές ντρεπόμουν. Στο σχολείο διαπιστώνεις τη διαφορά με τα άλλα παιδιά, εκεί νιώθεις τη διαφορετικότητα. Εκεί είναι που αναγκάζεσαι να πεις ψεματάκια για να κρύψεις την αλή-θεια σου. Τα παιδιά, ξέρεις, μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά, να σε κοροϊδέψουν χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Τότε, λοιπόν, μπορεί να το έριχνα σε μένα την ίδια, λέγοντας ότι κάτι κακό έχω πάνω μου. Αιτία του ρατσισμού που βίωσα στο σχολείο ήταν η οικονομική μου κατάσταση» ανέφερε στο People, η Ελένη Φουρέιρα.
Εμφανίζεται ωστόσο αρκετά προσγειωμένη και λέει ότι δεν ξεχνά το παρελθόν και από τις δυσκολίες που έχει περάσει: «Όλα όσα έχω περάσει με έχουν κάνει να νιώθω ισορροπημένη. Ούτε τα μυαλά μου παίρνουν αέρα, γιατί σήμερα είμαι κι αύριο δεν είμαι». Η οικογένειά της είναι άλλωστε πάνω απ’ όλους και απ’ όλα και οι γονείς της αποτελούν τα πρότυπά της. Για την Ελένη, η μεγαλύτερη αδελφή της είναι η δεύτερη μαμά της, όπως την αποκαλεί. Εκείνη πήγαινε μαζί της στις πρώτες της δουλειές, σε εκείνη τηλεφωνεί μόλις αρρωστήσει για να μην αγχωθεί η μητέρα της. Αναρωτιέμαι αν θα ήθελε κάποια στιγμή να ανταποδώσει στους γονείς της όλα όσα της πρόσφεραν. «Όπως μπορώ, τους βοηθάω. Και ακόμη δεν έχω κάνει όλα όσα θα ήθελα για κείνους. Κάποια στιγμή όμως θα τα καταφέρω, γιατί παραμένουν η προτεραιότητά μου. Είναι δίπλα μου, με στηρίζουν, μου είχαν πάντοτε εμπιστοσύνη, με πρόσεχαν. Τα λεφτά που έβγαζα τα κρατούσα για μένα. «Δεν μου ζήτησαν ποτέ τίποτε, παρόλο που δούλευαν όλη μέρα» εξομολογείται.
«Με εξιτάρει να με λένε “δουλευταρού” και με κάνει να δουλεύω ακόμη περισσότερο. Θέλω να εξελίσσομαι. Αν δεν δουλέψω πολύ, νιώθω άχρηστη. Δύο μέρες συνεχόμενες στο σπίτι δεν μπορώ να καθίσω. Το έχω και στη ζωή μου αυτό το κακό, βαριέμαι εύκολα. Όταν πάει να γίνει κάτι τέτοιο σε μια σχέση, βρίσκω τον τρόπο μόνη μου και ανανεώνομαι. Διαφορετικά, δεν θα στέριωνα πουθενά και με κανέναν άνθρωπο. Εκείνο που δεν αντέχω είναι η μιζέρια. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που μιζεριάζουν. Είναι λίγος ο χρόνος μας και δεν είναι για χάσιμο. Το κλάμα, το άγχος, η καψούρα είναι συναισθήματα αποδεκτά, η μιζέρια όχι. Σήκω και πάλεψε. Εσύ καθορίζεις την τύχη σου. Έχω φίλους που παθαίνουν κρίσεις πανικού και πηγαίνουν σε ψυχολόγο. Καλά κάνουν. Εγώ δεν έχω πάει και δεν θα χρειαστεί να πάω, γιατί θεωρώ ότι δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανένας περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Ακόμη κι όταν πάθουμε ένα κόλλημα, όσο κι αν θέλουμε να ακούσουμε τους φίλους μας, το δικό μας θα κάνουμε και θα ρίξουμε το φταίξιμο εκεί που θέλουμε εμείς. Άρα, ο καλύτερος ψυχαναλυτής είναι ο εαυτός μας. Ούτε την πίστη μου έχασα ποτέ μέσα σε αυτή τη δουλειά. Είχα ζήσει πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις και τίποτε δεν θα μπορούσε να με ρίξει. Όταν κάποτε δεν είχα να φάω, τι να με κάνει τώρα να χάσω την πίστη μου; Η κατάθλιψη είναι πολυτέλεια για μένα» ξεκαθαρίζει.
Τι λέει όμως για τη σχέση της με τον Δημήτρη Πελέκη που φτάνει πλέον τον ένα χρόνο; «Όσο μεγαλώνω, παρατηρώ ότι κρατάω πράγματα για τον εαυτό μου. Είμαι λίγο πιο μαζεμένη, δεν τα δίνω όλα στη σχέση και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό. Παλιότερα, τα έδινα όλα. Όταν τέλειωνε λοιπόν μια σχέση, σκεφτόμουν ότι ίσως δεν έπρεπε να δείξω ποια είμαι ακριβώς. Το να δείχνουμε τα μειονεκτήματα και τις ανασφάλειές μας ίσως να μην είναι σωστό. Ο Δημήτρης, παρόλο που θα κλείσουμε ένα χρόνο μαζί, δεν θεωρώ ότι ξέρει όλα μου τα χαρακτηριστικά. Ίσως η σχέση μας να συνέπεσε με μια περίοδο που είναι πολύ φορτωμένη επαγγελματικά για μένα. Από την άλλη, σκέφτομαι “αν τα δίνεις όλα από την αρχή, μετά τι θα γίνει;”».
