«Αν αισθανθούμε έτοιμοι για γάμο θα το κάνουμε. Γενικότερα όμως το ψάχνω μέσα μου, γιατί μπορεί να έχω θέμα με το γάμο», εξομολογείται η Ειρήνη Παπαδοπούλου η οποία μιλά ανοιχτά για τη σχέση της με τον Κώστα Πηλαδάκη.
Η ανερχόμενη τραγουδίστρια μιλά για όλους και για όλα στο περιοδικό «ΕΓΩ WEEKLY!» και δεν διστάζει να αναφερθεί ακόμη και στους καυγάδες και τον χωρισμό των γονιών της αναζητώντας το πόσο αυτό έχει επηρεάσει και τις δικές της επιλογές.
Ακλουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της συνέντευξης.
Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που σου έχει κάνει σύντροφός σου;
Με έχει προδώσει.
Έχεις απατηθεί;
Ναι, το έμαθα μετά το τέλος της σχέσης και ήταν κάτι που δικαίωσε το ένστικτό μου, που μου έλεγε “φύγε, κάτι δεν πάει καλά!”.
Εσύ έχεις απατήσει σύντροφό σου;
Πρακτικά όχι, εγκεφαλικά όμως ναι, που για μένα είναι το ίδιο. Τουλάχιστον όμως, δεν έφτασα στο σημείο να εκθέσω και να μειώσω τον σύντροφό μου.
Εδώ και χρόνια είσαι ζευγάρι με τον Κώστα Πηλαδάκη. Τι αγαπάς σε εκείνον;
Δεν κρύβω την προσωπική μου ζωή, αλλά νιώθω την ανάγκη να την προστατεύσω, γι” αυτό δε θέλω να αναφέρομαι σε αυτήν με λεπτομέρειες. Το μόνο που θα σας πω, είναι ότι σίγουρα για να παραμένω τόσο καιρό σε αυτή την σχέση, τα θετικά στοιχεία είναι περισσότερα από τα αρνητικά. Είμαι πολύ καλά, δόξα τω Θεώ.
Θέλεις να παντρευτείς;
Αυτό δεν μπορείς να το προκαθορίσεις. Αν αισθανθούμε έτοιμοι για κάτι τέτοιο θα το κάνουμε. Γενικότερα όμως το ψάχνω μέσα μου, γιατί μπορεί να έχω θέμα με το γάμο.
Επειδή σε επηρέασε ο χωρισμός των γονιών σου;
Ήμουν μικρή όταν συνέβη. Κατάλαβα ότι η επιλογή της μητέρας μου να ξαναπαντρευτεί είχε να κάνει με την έγνοια της ότι τα παιδιά της είχαν ανάγκη την πατρική φιγούρα. Ήταν πολύ θαρραλέα κίνηση. Γενικότερα η μητέρα μου έθετε πάντοτε ως κύρια προτεραιότητά της εμάς.
Ήσουν ποτέ παρούσα σε βίαιους καβγάδες των γονιών σου;
Έχω ζήσει έντονους καβγάδες. Δεν ξέρω αν υπήρχε σωματική βία, δεν έχει δει κάτι τέτοιο. Τα έβαζα, θυμάμαι, με τον εαυτό μου, γιατί θεωρούσα ότι έπρεπε να κάνω κάτι για να σταματήσω αυτή η κατάσταση. Ένιωθα ότι είχα προσωπική ευθύνη και προσπαθούσα να βρω μία λύση. Το μόνο που κατάφερνα τελικά, ήταν να βασανίζομαι μέσα μου.
