Ο Γρηγόρης Βαλτινός μιλά πρώτη φορά για το “ναυάγιο” στη συνεργασία του με το γνωστό συγγραφικό δίδυμο…
Στο περιοδικό «People» παραχώρησε συνέντευξη ο Γρηγόρης Βαλτινός και μίλησε για όλα εκείνα που το τελευταίο διάστημα συμβαίνουν στην επαγγελματική αλλά και προσωπική του ζωή. Μεταξύ άλλων, ο ηθοποιός αναφέρθηκε και στο τέλος της συνεργασίας του με το δίδυμο Αλέξανδρου Ρήγα–Δημήτρη Αποστόλου…
Συχνά εσείς οι ηθοποιοί χαρακτηρίζετε τον ήρωά σας «ρόλο ζωής», σε κάθε παράσταση που παίζεται…
Το όνειρο κάθε καλλιτέχνη είναι να συναντήσει κάποια στιγμή το έργο που θα τον κυριεύσει. Για μένα αυτός ο ρόλος είναι ο Βιολιστής. Και δεν μπορώ να του αντισταθώ με τίποτα. Τέσσερις φορές τον έχω ανεβάσει. Δύο στο Αθήναιον, μία στο Ηρώδειο και σε περιοδεία και μία στο Βεάκη. Και περιμένω πώς και πώς να τον υποδυθώ ξανά.
Ο Βιολιστής σε τι διαφέρει από τους άλλους;
Είναι ένας γαλατάς, ένας εργάτης της καθημερινότητας, αλλά και λαϊκός φιλόσοφος με ρίζες στο χώμα. Όχι σαν τους άλλους που περισσότερο βρίσκονται στον αέρα παρά στη γη. Βέβαια τον βρίσκουν πολλές συμφορές και τα κοινωνικά προβλήματα εκείνης της εποχής, της Ρωσίας του 1905, δεν διαφέρουν και πολύ από τα σημερινά.
Γιατί; Επειδή δεν είχαν μνημόνια, τρόικα ή θεσμούς;
Το κακό πονηρεύει συνέχεια. Και σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Απλώς τότε τα πράγματα ήταν πιο συμβατικά και ξεκάθαρα. Ο φτωχός, όμως, είναι ο ίδιος σε κάθε εποχή. Όλες οι συμφορές και τα βάρη φορτώνονται στο φτωχό. Φωνάζουν οι πολιτικοί, οι αριστεροί, να κυνηγήσουν τον πλούσιο. Τρίχες κατσαρές! Τον πλούσιο δεν μπορούν να τον ακουμπήσουν.
Το θεωρείς ανέφικτο;
Αφού τον έχουν ανάγκη. Μπορεί να τους έχει χρηματοδοτήσει την προεκλογική τους καμπάνια και να τους έχει κάνει ακόμα και πρωθυπουργούς. Αυτό είναι, άλλωστε, το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλιστικού συστήματος. Μεγαλώσαμε και ξέρουμε πώς λειτουργεί. Μπορεί να μην το μάθαμε ως αριστεροί φοιτητές ή ως επαγγελματίες, αλλά ως ενήλικοι χωρίς παρωπίδες, με τόση βρομιά που έχει συσσωρευτεί γύρω μας, οφείλουμε να παραδεχτούμε κάποιες αλήθειες.
Δηλαδή δεν βλέπεις καμία ελπίδα, έστω και αυταπάτη, για το μέλλον;Το σύστημα έχει εδραιωθεί πολύ γερά, νίκησε σε πολλές χώρες. Στη Γερμανία, τη Σοβιετική Ένωση, την Κίνα και αλλού. Άλλαξε μάσκες, προσωπεία και ονόματα – «θεσμούς», για να μιλήσουμε και για πιο πρόσφατα «κουνήματα». Είναι μάταιο να πιστεύεις ότι μπορείς να το νικήσεις. Μπορείς να καταρρίψεις ένα διαστημόπλοιο με σφεντόνες; Με άσχετους, υπόδουλους ή ανεύθυνους πολιτικούς; Με λαό που δέχεται να επιδοτείται και να σκορπάει τα λεφτά αυτά στη διασκέδαση, τα ακριβά αυτοκίνητα και τη Μύκονο παριστάνοντας τον πλούσιο;
Σου πρότειναν να αναμειχτείς με την πολιτική;
Είμαι πολύ ρομαντικός για να γίνω πολιτικός. Και πολύ ρεαλιστής για να παραμυθιαστώ ότι κάτι θα αλλάξω. Οι πολιτικοί υπηρετούν σχέδια άλλων και όχι τα δικά τους.
Η πολιτική, όμως, έχει και τα καλά της. Επιδοτήσεις και διευκολύνσεις παντός είδους…
Ποτέ δεν ζήτησα να επιδοτηθώ. Αντιθέτως, δύο φορές που έπαιξα σε κρατικές σκηνές θεωρώ ότι επιδότησα το κράτος, αφού έπαιξα με τόσο χαμηλό μισθό που δεν κάλυπτε ούτε τα μισά μου έξοδα ως οικογενειάρχη.
Πριν την επιτυχία τού Ήρθες και θα Μείνεις με τη Ζέτα Μακρυπούλια, είχες ανακοινώσει τη συνεργασία σου με τους Αλέξανδρο Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου στην παράσταση Le Prenom. Ναυάγησε όμως…
Δεν ταίριαζαν οι αισθητικές μας. Ούτε ως άνθρωποι ούτε ως καλλιτέχνες. Έτσι, χώρισαν οι δρόμοι μας. Ας πρόσεχα. Βέβαια, λόγω αυτής της καθυστέρησης και της ακύρωσης της παράστασης κόντεψα να χάσω το θέατρο. Αλλά δεν πειράζει. Όλα αυτά είναι μαθήματα ζωής.
