Για την συνύπαρξη του με την κόρη του Ηρώ στο θεατρικό σανίδι, την θεατρική παράσταση «Αντιγόνη» και τις φήμες που τον θέλουν να παίρνει τη θέση του Γιάννη Χουβαρδά στο τιμόνι του Εθνικού μίλησε ο γνωστός ηθοποιός Γιάννης Μπέζος …
Στο περιοδικό Τηλέραμα έδωσε συνέντευξη ο Γιάννης Μπέζος και ξεκαθάρισε τις έντονες φημολογίες που τον θέλουν να διευθύνει το Εθνικό θέατρο: «Δεν ήμουν εγώ η επιλογή της ΔΗΜ.ΑΡ. Ήταν θέμα δικό μου. Εγώ ενεπλάκην στην αρχή. Πήγα στον Υπουργό Πολιτισμού αφού προηγουμένως είχαν μιλήσει στον Χουβαρδά. Ήταν μια δική μου σκέψη και πρωτοβουλία. Έκτοτε δεν είχα καμία άλλη επαφή, ούτε με τον υπουργό, ούτε με κανέναν άλλον, ούτε έχω οποιαδήποτε άλλη ενημέρωση, και δεν ξέρω τα μαγειρέματα».
Ωστόσο, παραδέχεται το ενδιαφέρον του και δηλώνει: «Με κάποιες προυποθέσεις με ενδιαφέρει αυτή η θέση. Βλέπω όμως ότι υπάρχει μια δυστοκία κι δεν ξέρω τα μαγειρέματα που γίνονται… δεν με απασχολούν οι επιθέσεις που ίσως δεχτώ. Είναι δικαίωμα του καθενός να λέει ό,τι θέλει».
Για με την αθωότητα και το αν αυτή έχει ηλικία, λέει: «Όταν μεγαλώνουμε πολύ, επιστρέφουμε στα πολύ μικρά χρόνια. Επίσης, στις πολύ μεγάλες ηλικίες οι πολύ ισχυροί άνθρωποι γίνονται πολύ ευαίσθητοι και εκδηλώνονται έτσι» ενώ όσον αφορά το μεσοδιάστημα αναφέρει: «Είναι αυτό που λέμε η ζωή. Το θέμα είναι να μην χάσεις την αθωότητα, να μπορέσεις να κρατήσεις την ισορροπία.
Υπάρχει περίπτωση να κρατήσεις τον ενθουσιασμό της Αντιγόνης χωρίς το μυαλό, και το βλέπουμε πολύ συχνά αυτό. Άλλο να παραμένεις παιδί και άλλο να συμπεριφέρεσαι σαν παιδί. Γι΄ αυτό οι νέοι εμένα, που είμαι συντηρητικός, με αγαπούν πιο πολύ από άλλους και με θεωρούν δικό τους άνθρωπο, ενώ δε τους λέω αρεστά πράγματα. Γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν αυτά που τους κρύβεις, όχι αυτά που τους λες».
Τέλος, μιλάει για τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν και για την συνύπαρξη με την κόρη του στο θεατρικό σανίδι : «Είναι όλοι αυτοί που έχουν μπει στα πόδια μας και διεκδικούν ένα μερίδιο εν ονόματι της δημοκρατίας. Και πιο επικίνδυνη κατηγορία από όλους, θεωρώ τους αγράμματους, που έχουν την τάση να συμπεριφέρονται σαν εγγράμματοι. Στην σκηνή είμαστε όλοι ίσοι, δεν είμαστε ίδιοι, αλλά ίσοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αρνηθώ τον δεσμό αίματος. Αν η κόρη μου προοδεύσει, θα χαρώ διπλά».
