«Αυτό που θάψαμε κάτω από την υλιστική εξάρτηση, από το χρήμα, την επίδειξη και τον πλουτοκρατικό ανταγωνισμό, σιγοκαίει θαμμένο πίσω από την συστηματική εκπαίδευση και την πλύση εγκεφάλου…
που μας επέβαλλαν τα τελευταία 30 χρόνια, πώς άξιος και σημαντικός είναι ο ιδιοκτήτης του ακριβού αυτοκινήτου, την ιδιόκτητης μεζονέτας, που πρέπει να είναι μεγαλύτερη από του διπλανού του, αυτός που θα πετάξει τα περισσότερα λουλούδια στις πίστες, όχι πια από θαυμασμό στον αοιδό, που βρίσκεται στην σκηνή, αλλά από ανάγκη επίδειξης στο διπλανό τραπέζι.
Ως πρότυπο προβλήθηκε αυτός που αδιαφορεί για την πολιτική, για το συνάνθρωπο και για το περιβάλλον και όχι ο ενεργός, ο δημιουργικός. Το όραμα έπαψε να βρίσκεται στο Υπουργείο Πολιτισμού και πέρασε στο Υπουργείο Οικονομικών.
Όταν λοιπόν όλα αυτά ξευτιλιστούν οριστικά, μαζί με τους εκφραστές τους, και αυτό ήδη έχει αρχίσει να συμβαίνει, τότε αυτό το φως που θα βγει από μέσα μας θα κατακλύσει τα πάντα» δήλωσε ο Γιάννης Κότσιρας σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «Τηλέραμα» και πρόσθεσε:
«Το τραγούδι αλλά και γενικότερα οι τέχνες δεν προσφέρουν λύσεις. Αφύπνιση προσφέρουν. Αυτό δηλαδή που φοβούνται περισσότερο οι πολιτικοί. Ανθρώπους που σκέφτονται, ενημερώνονται και έχουν ζωντανό πνεύμα. Αυτή είναι η αποστολή. Να ερεθίζουμε τους κοιμισμένους νευρώνες του μυαλού, προκαλώντας τον ακροατή να αντιδράσει στην ύπνωση που του επιβάλλεται μέσα από την αποχαυνωτική τηλεόραση και αυτούς που κατευθύνουν την ενημέρωση και την ψυχαγωγία».
Όσο για τη δουλειά του και τον τρόπο που βιώνει αυτή την περίοδο της ζωής του ανέφερε: «Πάντα η δημιουργία τραγουδιών υπήρχε ως ανάγκη προσωπικής έκφρασης, ασχέτως εάν αυτά τα δημοσιοποιούσα ή όχι. Βρίσκομαι σε μια πολύ δημιουργική φάση της ζωής μου, όπου γράφω τραγούδια και εκφράζομαι μέσα από αυτά.
Δε θα έλεγα όμως πως μιλάμε για καινούρια πορεία. Δεν μπορώ να οικειοποιηθώ το βαρύ τίτλο του συνθέτη ή του στιχουργού. Ο ρόλος του τραγουδιστή είναι αρκετά δύσκολος από μόνος του. Γράφω και θα γράφω τραγούδια συγκυριακά, αλλά όχι ως καινούρια πορεία. Περισσότερο ως ανάγκη και όχι ως ιδιότητα».
