Πληθωρική σε όλα της. Στη θεατρική σκηνή, στο γυαλί, αλλά και στη ζωή. Η Βίκυ Σταυροπούλου, γίνεται “τρελή σαραντάρα” και μιλάει από καρδιάς για όλους και για όλα…
Με αφορμή τη νέα της παράσταση «Μια τρελή τρελή σαραντάρα», στην οποία πρωταγωνιστεί, η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε στο “ΤV Έθνος”…
Μετά τις «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», ήρθε φέτος το «Μια τρελή, τρελή σαραντάρα». Τι σε κάνει «τρελή» στη ζωή σου;
Τα τελευταία χρόνια όλο αυτό που ζούμε μ’ αυτούς που ψηφίζουμε και μας κυβερνούν είναι τόσο παράλογο, που δε θέλω και πολύ για να γίνω τρελή… Προτιμώ όμως την τρέλα μου να τη βγάζω στη σκηνή!
Θυμόμαστε όλοι τη σαρωτική Βλαχοπούλου στον ρόλο. Σε φοβίζει, σε τρομάζει αυτό;
Οταν αποφασίστηκε το έργο, απέφυγα επίτηδες να ξαναδώ την ταινία για να παραμείνει αυτή ακριβώς, όπως λες κι εσύ, η ανάμνηση και να μη γίνει κατεύθυνση. Ακουσα όμως σε ραδιοφωνική διασκευή τη Μαίρη Αρώνη να ερμηνεύει τον ρόλο και ομολογώ ότι μου άνοιξε νέους δρόμους. Για να είμαι ειλικρινής, δεν φτάνω την Αρώνη ή τη Ρένα ούτε στο δαχτυλάκι τους. Το να με συγκρίνουν με την Ρένα Βλαχοπούλου -συχνά- είναι κάτι το οποίο ταυτόχρονα και με φοβίζει αλλά και με τιμά.
Το χιούμορ σου κι ο αυτοσαρκασμός σου σε έχουν γλιτώσει από κακοτοπιές;
Το χιούμορ είναι και ήταν η άμυνά μου, και ο αυτοσαρκασμός το καταφύγιό μου. Διαφορετικά, δεν θα είχα επιβιώσει σε αυτό τον χώρο, όπου υπάρχει ο ρατσισμός για τις… ωραίες. Γιατί πρέπει ντε και καλά όλες οι ωραίες και αδύνατες να είμαστε χαζές και ατάλαντες; (γέλια) Θα καταρρίψω αυτό το στερεότυπο!
Ελάχιστοι ξέρουν ότι πίσω από αυτό τον χείμαρρο θετικότητας βρίσκεται μια γυναίκα η οποία πέρασε πολλά πριν καταφέρει να πατήσει στα πόδια της…
Σε σχέση με άλλες γυναίκες που πέρασαν και που συνεχίζουν να περνούν μεγάλα βάσανα, τα δικά μου δεν ήταν τίποτα! Χώρισα, είχα ένα παιδί, δεν είχα δουλειά ούτε σπίτι ούτε λεφτά στην άκρη. Αλλά, έτσι όπως το λες, μοιάζω με ηρωίδα τούρκικης σαπουνόπερας! Συγκρίνονται τα δικά μου με της Σιλά;
Μεγάλωσες μόνη σου τη Δανάη, την κόρη σου;
Τη Δανάη μου τη μεγάλωσα μαζί με μια τεράστια κυριολεκτικά οικογένεια, τον Χρήστο (σ.σ. τον επιστήθιο φίλο της, Χρήστο Χατζηπαναγιώτη) και πολλούς φίλους, και έχει πάντοτε κοντά της τον πατέρα της. Είναι ένα πολύ χαρισματικό στις σχέσεις του με τους άλλους παιδί -εγώ πάντα σαν παιδί τη βλέπω!- και το μόνο μου «βραβείο» σε αυτήν τη ζωή που μου απονέμεται καθημερινά.
Πώς κρίνεις τη λαίλαπα με τις τούρκικες σειρές;
Θα περάσουν κι αυτές όπως πέρασαν τόσα άλλα. Σας θυμίζω ότι το «Ταίρι μου» είχε απέναντί του το «Big Brother» και τον… Τσάκα. Για δείτε δέκα χρόνια μετά τι έχει απομείνει…
Εχεις γοητευτεί από κάποιον Τούρκο που παίζει στις σειρές αυτές;
Εχω γοητευτεί από αρκετούς Τούρκους που δεν παίζουν σε σειρές. Αλλά όταν ζεις σε μια χώρα που έχει από Αλέξη Γεωργούλη και Αντώνη Φραγκάκη μέχρι Γιάννη Στάνκογλου, τι να φτουρήσει ο Μεμέτ…
Υπάρχει ένας μύθος για τις πληθωρικές πως δυσκολεύονται να βρουν ταίρι, αλλά όταν τελικά συμβαίνει, περνάνε καλύτερα από όλες -αυτό νομίζω!
Δεν θέλω να πιστεύεις σε μύθους. Επίσης, δεν καταλαβαίνω τι εννοείς «πληθωρικές»; Θα σε πάω μια βόλτα στα μέρη μου, στο Περιστέρι και θα το διαπιστώσεις από πρώτο χέρι ποιες έχουν το… πρόβλημα και ποιες καλοπερνάνε!
Το ότι κάνεις διαφημίσεις σού δίνει μια σιγουριά οικονομική. Υπήρξε στιγμή που το φοβήθηκες για ηθικούς η καλλιτεχνικούς λόγους;
Φυσικά, γι’ αυτό και αντιστάθηκα τόσα χρόνια σε όλες τις προτάσεις που μου γίνονταν. Εννοείται ότι τα χρήματα που μου πρότειναν πριν δέκα χρόνια ήταν πολύ περισσότερα, αλλά φοβόμουν την υπερβολική έκθεση και τη σύνδεση του ονόματός μου με προϊόντα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση (διαφημίζει ένα «επώνυμο» απορρυπαντικό) ένιωσα ότι υπήρχαν άνθρωποι που με προστάτευσαν για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και κυρίως δεν παραπλανούσα τον κόσμο για την αποτελεσματικότητα του προϊόντος.
Ο Γιάννης Μπέζος σε συνέντευξή του είπε ότι η τηλεόραση βρίσκεται σε καλές στιγμές της μια κι έγινε… ξεσκαρτάρισμα και έφυγε η «σαβούρα», με αποτέλεσμα να του «την πέσουν» άγρια. Η θέση σου;
Δεν διάβασα τη δήλωσή του αυτή γι’ αυτό και δεν σχολιάζω τίποτα. Πιστεύω ότι η τηλεόραση όπως και το θέατρο έχουν μηχανισμούς… αυτοκάθαρσης, πετάνε τη σαβούρα από μόνοι τους.
