Μια εβδομάδα πέρασε κιόλας από την ημέρα που η Αλεξία Αλεξιάδου έφυγε ξαφνικά από τη ζωή και η μητέρα της Βέφα, ανήρτησε ένα συγκινητικό μήνυμα στο διαδίκτυο.
Συνοδευόμενο από μια φωτογραφία που δείχνει τις αχτίδες του ήλιου να διαπερνούν τα φίλα ενός δέντρου, η Βέφα Αλεξιάδου χαρακτηρίζει την απώλεια της κόρης της ως «το πιο δυνατό πόνο-χτύπημα που μπορεί να νιώσει άνθρωπος», ενώ παράλληλα δεν παραλείπει να ευχαριστήσει όσους βρέθηκαν στο πλευρό της.
Ακολουθεί το μήνυμα που ανέβασε η Βέφα Αλεξιάδου στο facebook:
«Φίλες και φίλοι μου Καλημέρα. Τρίτη σήμερα. Ξημέρωσε μια όμορφη μέρα, όπως μια εβδομάδα πριν που δεν ήξερα τι θα μου έφερνε. Μου φύλλαγε ανείπωτο πόνο! Ένα δυνατό χτύπημα το πιο δυνατό που ένιωσα στη ζωή μου και που μπορεί να νιώσει άνθρωπος. Άνοιξα και σήμερα την πόρτα μου, όπως τότε, καλημέρισα τη ζωή και παρακάλεσα το Θεο, όπως κάθε μέρα, να μου δώσει τη δύναμη αντιμετωπίσω, ότι θα φέρει στο διάβα της. Παρακάλεσα να μου δώσει επιπλέον δύναμη όση χρειάζομαι για να σταθώ στα πόδια μου και να συνεχίσω με θάρρος τη ζωή. παρ’ όλο το βαθύ, το μεγάλο πόνο μου. Η βαθειά πίστη μου στο Θεό είναι το στήριγμα μου, όπως και σε κάθε πονεμένο άνθρωπο που πιστεύει σ’ Αυτόν. Δεν θα πω, όπως λένε κάποιοι, ότι τα μεγάλα δέντρα χτυπούν οι κεραυνοί. Χιλιάδες, εκατομμύρια μανούλες ένιωσαν τον ίδιο πόνο που νιώθω εγώ, και πρώτη απ’ όλες η Παναγιά μας, που ο δικός της πόνος ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερος από όλους τους δικούς μας, γιατί είδε το παιδί της να πεθαίνει άδικα με το μαρτυρικότερο θάνατο κρεμασμένο επάνω στο Σταυρό. Η δύναμη της, ο δικός της πόνος δίνει κουράγιο στο δικό μας πόνο.
Δεν μας τα παίρνει τα παιδιά μας ο Θεός, που στην ουσία είναι δικά του παιδιά. Ο Θεός δεν είναι κακός, δεν είναι τιμωρός. Αυτή είναι η ζωή μας! και το ξέρουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ότι συγκρινόμενη με την αιωνιότητα είναι ένα απειροελάχιστο ταξίδι. Γι αυτό πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι για τη στιγμή που θα φθάσουμε στο τέρμα και θα περάσουμε στην αιώνια ζωή. Στο σύντομο αυτό ταξίδι εδώ κάτω στη γη, η ζωή μας είναι ένα μεγάλο σχολείο! Όλοι είμαστε μαθητές, δίνουμε εξετάσεις, κι εκεί επάνω ψηλά απονέμονται τα βραβεία. Όσο καλύτερες είναι οι επιδόσεις και οι αντοχές μας, τόσο μεγαλύτερη η ανταμοιβή μας. Ένα Μ Ε Γ Α Λ Ο ευχαριστώ μέσα από την πονεμένη καρδιά μου για την τόση αγάπη και τη συμπαράσταση σας στη θλίψη μου. Με στηρίζετε! Να είστε όλοι και όλες καλά. Να έχουμε μια όμορφη, χαρούμενη μέρα με ευχάριστες ειδήσεις. Και μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων τρυπώνει ο ήλιος και ζεσταίνει τις καρδίες μας. Έχετε σκεφθεί ότι το φως του τρέχει με τέτοια ταχύτητα στο άπειρο και ότι όχι μόνον εμείς αλλά και γενιές που δεν γεννήθηκαν ακόμη είμαστε ξεπερασμένοι?».
