Του Χ. Ρουμελιώτη
Την πρώτη του ανάρτηση στο διαδίκτυο μετά το θάνατο της συζύγου του έκανε ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, διατυπώνοντας παράλληλα και ένα μεγάλο παράπονο.
Ο γνωστός δημοσιογράφος αποχαιρετά τη λατρεμένη του Άντζελα Σωτηρακοπούλου η οποία αντιμετώπιζε χρόνια προβλήματα υγείας και μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό Σπορ FM, ευχαρίστησε το ιατρικό προσωπικό για τη φροντίδα που της παρείχε.
Δεν παρέλειψε όμως να εκφράσει και ένα μεγάλο του παράπονο για το γεγονός ότι δεν υπάρχει αποτεφρωτήριο στην Ελλάδα για να καεί η σωρός της, όπως ήταν και η επιθυμία της.
Συγκίνηση επίσης προκάλεσε και με την ανάρτηση που έκανε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, όπου αναφέρθηκε στη μεγάλη τους αγάπη και στις όμορφες στιγμές που πέρασε με τη σύζυγό του:
«Επέλεξε να δώσει τη μάχη της όρθια και έπεσε όπως ταίριαζε στον επίμονο χαρακτήρα της… κατάφερε στο παρελθόν να δραπετεύσει δυο φορές από του χάρου τα δόντια αλλά τούτη της φύλαξε καρτέρι… μου χάρισε τον Ρομπερτ και την Χριστίνα που ήταν για εκείνη όλη η ζωή της… τα μάτια τους και τα πρόσωπα τους μου υπενθυμίζουν πως κάποια μέρα, κάποτε, δυο άγνωστοι συναντήθηκαν, αγαπήθηκαν, αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους in sickness and in health… γέλασαν, έκλαψαν μάλωσαν, προσπάθησαν πολύ και δημιούργησαν μαζί… και έφεραν στον κόσμο δυο ζωές… πρόλαβε να τα δει να σπουδάζουν, να δουλεύουν… να γίνονται σωστοί άνθρωποι πάνω σε αρχές που έδωσε η ίδια, γιατί οι μητέρες είναι οι τεχνικοί διευθυντές μέσα σε κάθε σπίτι και εκείνες διαμορφώνουν τον χαρακτήρα των παιδιών… ένα ευχαριστώ από καρδιάς σε όλες και όλους για τα αμέτρητα μηνύματα συμπαράστασης, το εκτιμάμε όλοι μας από τα βάθη της καρδιάς… και κάτι συμπληρωματικό γιατί είναι άδικο να υπάρχει οποιαδήποτε υπόνοια ιατρικής παράλειψης, οι γιατροί και οι νοσηλευτές έδωσαν τεράστια μάχη αλλά τα μικρόβια παραμονεύουν παντού και αν βρουν ευάλωτο οργανισμό επιτίθενται… τους ευχαριστώ όλους για την προσπάθεια και την φροντίδα που είχε έως το τέλος …
R.I.P.Angela… we laughed, we cried, we fell in love, we got hurt, we got sad, we got happy, but more importantly, we lived our lives…».
