Αντίθετος στη δημιουργία θεατρικών παραστάσεων ως αντίδοτο στην ανεργία που πλήττει τον κλάδο των ηθοποιών, δηλώνει ο Πέτρος Φιλιππίδης ο οποίος δεικτικά επισημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνονται θέατρα σε εισόδους πολυκατοικιών, τουαλέτες και υπόγεια!
Αφοπλιστικά ειλικρινής όσον αφορά στην κατάσταση που επικρατεί στον κλάδο του αλλά και πεπεισμένος ότι μπορούν να συνυπάρξουν όλοι οι καλοί ηθοποιοί, έμπειροι και νέοι, σε μια παράσταση, εμφανίζεται με συνέντευξή του στο περιοδικό «ΕΓΩ! weekly» ο Πέτρος Φιλιππίδης.
Ο γνωστός ηθοποιός μιλάει επίσης για την φορολογική επιβάρυνση που δέχεται λέγοντας ότι πλέον δουλεύει για την εφορία, ενώ είναι εξοργισμένος με την αναρχία και την παρανομία που επικρατεί γύρω μας.
Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό κομμάτι της συνέντευξης του ηθοποιού στο περιοδικό:
Έχουν υπερτιμηθεί παραστάσεις και ηθοποιοί που δεν άξιζαν και έχουν υποτιμηθεί αντιστοίχως εκείνες και εκείνοι που άξιζαν;
«Αυτό γίνεται συνήθως. Δεν έχω αντίρρηση να έρθει κάποιος και να μην του αρέσει, μια παράσταση. Αλλά ας το κρίνει εκείνος. Ούτε να επηρεάζεται από άλλους, ούτε να διαβάζει πράγματα, τα οποία μπορεί να είναι και ύποπτα. Δίνουμε, πλέον, μια μάχη. Δεν μου αρέσει αυτό που γίνεται. Δυστυχώς, τα πράγματα πια είναι «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Είμαστε πολλά θέατρα τώρα πια, φέτος υπάρχουν 500 παραστάσεις. Είναι τραγικό. Είμαι αντίθετος σε όλο αυτό».
Βρίσκουν όμως, δουλειά έτσι αρκετοί ηθοποιοί. Και στον κλάδο σας, υπάρχει μεγάλο ποσοστό ανεργίας…
«Θα γίνω λίγο σκληρός. Δεν είναι λόγος αυτός για να δημιουργηθούν τόσες πολλές παραστάσεις, επειδή είμαστε άνεργοι. Κάποιος ο οποίος είναι άνεργος θα πει: «Ας κάνω μια παράσταση;». Πρέπει να υπάρχει σοβαρός καλλιτεχνικός ή εμπορικός λόγος, αν θέλετε. Δημιουργείται μια σύγχυση. Πιστεύω πως πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να βρισκόμαστε μεταξύ μας, έχοντας και νέους ηθοποιούς μαζί μας. Εγώ πάντα κάνω αυτό».
Λένε πως οι καταξιωμένοι ηθοποιοί είναι δύσκολο να συμπορευτούν μαζί, λόγω ανταγωνισμού.
«Κι όμως, έγινε αυτό και στην περίπτωσή μου με τους «Απατεώνες και τζέντλεμεν» και με το «Σικάγο». Εμείς, ως μεγαλύτεροι, έχουμε την υποχρέωση να δώσουμε χώρο στους νέους, να τους δώσουμε δουλειά. Σε αυτούς όμως, που αξίζουν. Όχι σε αυτούς που δεν είχαν τι να κάνουν, πήγαν ξαφνικά ένα πρωί σε μία δραματική σχολή και αυτοαποκαλούνται ηθοποιοί. Αυτό δεν το βλέπει κανείς. Όπως δεν βλέπει κανείς, πλέον, ότι γίνονται θέατρα σε εισόδους πολυκατοικιών ή ότι η κάθε τουαλέτα ή υπόγειο γίνεται θέατρο. Είναι τραγικό αυτό».
Έχετε κερδίσει αρκετά χρήματα από το θέατρο;
«Ναι, βεβαίως. Εγώ δουλεύω, όμως, με ποσοστά. Αν μία παράσταση αποτύχει, αποτυγχάνω και εγώ. Αν πετύχει εμπορικά, κερδίζω. Δεν γίνομαι βέβαια και δισεκατομμυριούχος! Μην φαντάζεστε ότι έχω τόσα πολλά χρήματα. Εγώ αυτήν τη στιγμή δουλεύω για να πληρώνω την εφορία και τα δάνειά μου. Δεν κάνω μεγάλη ζωή, ποτέ δεν έκανα, δεν είχα… «λούσα». Το όνειρό μου ήταν να αγοράσω ένα σπίτι, γιατί αυτή είναι η διασκέδασή μου, να μένω σπίτι με την οικογένειά μου και τους φίλους μας. Αν δεν δουλέψω, δεν έχω για να ζήσω».
Περνώντας τα χρόνια, λέτε συχνά στον εαυτό σας: «Καλά τα κατάφερα»;
«Ναι, γιατί όντως τα κατάφερα πολύ καλά μέχρι σήμερα…Ξέρετε, μπορεί να είμαι ντροπαλός, αλλά δεν είμαι ψευτομετριόφρων».
Είστε ευέξαπτος;
«Όπως όλοι. Θυμώνω πολύ όταν οδηγώ. Δεν παρανομώ, δεν αντέχω εκείνους που θέλουν να περάσουν πρώτοι για να βγουν στο φανάρι. Δεν έχω παρκάρει ποτέ παράνομα».
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή για εσάς από τη χρονιά που πέρασε;
«Μα όταν μου ήρθε το χαρτί της εφορίας. Ήταν μεγάλο το ποσό και ήταν λίγο άγριο».
Δεν μπήκατε ποτέ στον πειρασμό, όπως όλοι οι Έλληνες, να κρύψετε μέρος των εισοδημάτων σας; Βέβαια, αυτό δεν το παραδεχόσασταν δημόσια…
«Μα δεν γινόταν. Και να ήθελα, που δεν ήθελα. Για έναν περίεργο, ηλίθιο λόγο, θέλω να είμαι τίμιος. Και λέω για ηλίθια νοοτροπία, τη στιγμή που όλοι γύρω μας κλέβουν. Αλλά ο καθένας μας πρέπει να κάνει τη διαφορά. Δεν μπορούμε να λέμε πως πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα και εσύ να κάνει τη λαμογιά!».
