Τέσσερις καλλιτέχνες και τα μοντέλα τους αφηγούνται την ιστορία των δικών τους πορτρέτων στην έκθεση που φιλοξενείτε στον Πολυχώρο “Αθηναΐς”. Ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη και το περιοδικό “ΒΗΜΑΜΕΝ” παρουσιάζει τα πορτρέτα είκοσι καλλιτεχνών οι οποίοι αφηγούνται τη δική τους ιστορία των δικών τους πορτρέτων…
Στο πλαίσιο της έκθεσης θα παρουσιαστεί το λεύκωμα «Η φιλοσοφία ζωής των ξεχωριστών ανδρών», ένα ανθολόγιο συνεντεύξεων διακεκριμένων Ελλήνων στο περιοδικό “ΒΗΜΑΜΕΝ”.
Μόνο η Μαρίνα προσφέρθηκε να µε απαθανατίσει»
Μια έκθεση γέννησε το πορτρέτο του διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη, Άγγελου Δεληβορριά, από τη Μαρίνα Καρέλλα. Ήταν η αναδρομική της καλλιτέχνιδος, που διοργανώθηκε το 2005 στο ολοκαίνουργιο τότε Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς. «Ήμασταν πολύ καλοί φίλοι χρόνια πριν, αλλά μέσα από αυτή την έκθεση τον είδα µε άλλα µάτια» λέει η Μαρίνα Καρέλλα από το Παρίσι. «Τον αισθάνθηκα τότε, τον “έπιασα” πολύ, γιατί οι ευαισθησίες µας συνυπήρξαν και ένιωσα µια ανάγκη ουσιαστική να τον ζωγραφίσω. Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα διότι είναι ένας άνθρωπος πολύ κινητικός και ιδιαίτερα εκφραστικός µε τα χέρια».
Ο Άγγελος ∆εληβορριάς υπερθεματίζει: «Ήταν µια από τις πιο απροσδόκητες και ευτυχισμένες στιγμές της ζωής µου. Ήταν τόσο ωραίο και μεγάλο το έργο της Μαρίνας που αποφάσισα να το κρατήσω στο Μουσείο για να θυμούνται οι επόμενες γενεές ότι κάποτε το διηύθυνε ένας Άγγελος ∆εληβορριάς».
«Πορτρέτο κατά παραγγελίαν είναι καταναγκασμός»
Ο συλλέκτης Βλάσης Φρυσίρας είναι, όπως ο ίδιος λέει, ένας από τους πιο πολύ-ζωγραφισμένους ανθρώπους όχι µόνο στην Ελλάδα αλλά ίσως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Διαθέτει περίπου 93 πορτρέτα του εαυτού του από διάφορους καλλιτέχνες. «Αυτό είναι µια διάκριση πολύ τιμητική», σημειώνει, «ιδιαίτερα γιατί τα περισσότερα πορτρέτα έχουν γίνει µε επιλογή των καλλιτεχνών και όχι κατόπιν παραγγελίας, κάτι που εγώ συνδέω µε τη ματαιοδοξία και τον καταναγκασμό». Ο συλλέκτης, που διαθέτει περισσότερα από 100 έργα του «αδερφικού του φίλου» Χρόνη Μπότσογλου, θυμάται ότι πόζαρε επί δύο μήνες στο ατελιέ του προκειμένου να γίνει αυτό το πορτρέτο, στα μέσα τις δεκαετίας του ’90: «Ποτέ δεν θα ξεχάσω την κραυγή ενθουσιάσμου που έβγαλε την ώρα που έβαζε την κίτρινη πινελιά στο ρολόι µου».
Από την πλευρά του, ο Χρόνης Μπότσογλου συμφωνεί ότι ένα µμοντέλο δεν πρέπει να στήνεται «σαν µήλο»: «Ποτέ δεν στήνω τα μοντέλα µου. Ξέρω ότι στο τέλος θα πάρουν τη στάση που τους ταιριάζει κι εγώ θα μπορώ να “κλέψω” πράγματα από τις κινήσεις, τα χέρια, το βλέμμα τους». Ο εικαστικός έχει φιλοτεχνήσει πάνω από 200 πορτρέτα. Όχι όλα από παραγγελίες. Με δική του πρωτοβουλία έχει ζωγραφίσει φίλους του όπως τον Τίτο Πατρίκιο και τον Βλάση Φρυσίρα.
«Ένιωσα σαν να κάνω ένα πήδημα στο κενό»
Ο Μανώλης Χάρος σπούδασε στο Παρίσι. Έτσι δεν συγκαταλέχθηκε στους µμαθητές του Δημήτρη Μυταρά στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, όπως πολλοί έλληνες ζωγράφοι. Γι’ αυτό ένιωσε µάλλον αμήχανα όταν του προτάθηκε από τον επιμελητή της έκθεσης Τάκη Μαυρωτά να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο του Μυταρά. Συγκέντρωσε, λοιπόν, φωτογραφίες του ∆ηµήτρη Μυταρά και ξεκίνησε τα σχέδια και τα προσχέδια. Δούλεψε επί ενάμιση μήνα στα Κύθηρα και καθώς προσέγγιζε την προσωπικότητα του ζωγράφου η διαδικασία άρχισε να του αρέσει. Είναι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα; «Θα είμαι, αν τα επερχόμενα βλέμματα θα αναγνωρίσουν σε αυτό τον μεγάλο έλληνα ζωγράφο» απαντά.
Ο Δημήτρης Μυταράς δεν έχει δει ακόμη το έργο. «Είμαι σίγουρος ότι ο Μανώλης Χάρος θα έχει κάνει πολύ καλή δουλειά» λέει. Ο ίδιος έχει κάνει 150-200 πορτρέτα, ενώ εργάστηκε πολύ σε αυτό το είδος τέχνης πριν από περίπου 30 χρόνια, κυρίως για λόγους επιβίωσης. «Από τον Ρέµπραντ μέχρι σήμερα το πορτρέτο δεν έχει χάσει τη δύναμή του. Επί της ουσίας άλλωστε οτιδήποτε δημιουργεί ένας ζωγράφος είναι πορτρέτο του εαυτού του, δεδομένου ότι έχει να κάνει µε το συναίσθημα που τον εκπροσωπεί».
«Τον Βαρώτσο τον αισθάνομαι κοντά µου»
«Ήταν µια καλή επιλογή» λέει ο Μανώλης Ζαχαριουδάκης για το πορτρέτο του εικαστικού Κώστα Βαρώτσου που του ζήτησε να φιλοτεχνήσει ο Τάκης Μαυρωτάς.
«Έχω προσέξει τη διαδρομή του και τον αισθάνομαι κοντά» προσθέτει. Ο Ζαχαριουδάκης δεν έφτιαξε, όμως, ένα τυπικό πορτρέτο, αλλά ένα κολλάζ, δουλεύοντας στον υπολογιστή µε δυο-τρεις φωτογραφίες του µμοντέλου του.
«Η δουλειά αποτελείται από συναρμολογημένα κομμάτια» σημειώνει ο καλλιτέχνης, ενώ εξηγεί ότι µε τις λευκές παράλληλες γραμμές που τοποθέτησε θέλησε να αποδώσει («λίγο αυθαίρετα» ) τις χαρακτηριστικές ραβδώσεις στο γυαλί που δουλεύει ο Βαρώτσος. «Είναι από µια ολίγον… wild περίοδο της ζωής µου» µας ενημερώνει ο Κώστας Βαρώτσος, «τότε που έτρεχα µε το ιστιοπλοϊκό στις θάλασσες.
Ωστόσο, αναγνωρίζω ότι μέσα από το έργο βγαίνει µια ενέργεια που µε αντιπροσωπεύει». Για τον Βαρώτσο το πορτρέτο είναι πολύ δύσκολη υπόθεση: «Ο καλλιτέχνης πρέπει να καταφέρει να βγάλει αυτό που δεν φαίνεται: τον χαρακτήρα και τις αξίες του ανθρώπου που απεικονίζει. Αλλιώς είναι µια αποτύπωση φωτογραφίας».
ΟΙ ΖΩΓΡΑΦΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΝΤΕΛΑ ΤΟΥΣ :
Υπό την επιμέλεια του ιστορικού τέχνης Τάκη Μαυρωτά οι ζωγράφοι Μ. Καρέλλα, Χ. Μπότσογλου, Κ. Μαυρομμάτη, Δ. Κούκος, Γ. Αδαμάκος, Μ. Παντελιάς, Ε. Γκόνου, Θ. Μακρής, Γ. Μετζικώφ, Γ. Λασηθιωτάκης, Δ. Ναλμπάντης, Μ. Ζαχαριουδάκης, Τ. Καραγεώργη, Μ. Μαδένης, Μ. Χάρος, Ν. Φραντζολιάς, Κ. Κερεστετζής, Ε. Παρμακέλη, Α. Χουδαλάκης και Α. Στοαντζίκης εκθέτουν τα πορτρέτα των Α. Δεληβορριά, Β. Φρυσίρα, Γ. Μαρίνου, Γ. Σπανού, Β. Βασιλικού, Ε. Τριβιζά, Κ. Γαβρά, Ψαραντώνη, Μ. Μάτσα, Λ. Βογιατζή, Κ. Βουτσά, Κ. Βαρώτσου, Τ. Γιαννόπουλου, Δ. Σαββόπουλου, Δ. Μυταρά, Σ. Χατζηιωάννου, Χ. Κλυνν, Λ. Κηλαηδόνη, Ρ. Μανθούλη και Δ. Παπαϊωάννου.
Πολυχώρος «Αθηναΐς»: Καστοριάς 34-36, Βοτανικός
ΠΗΓΗ: ΒΗΜΑ
