Με μεγάλη επιτυχία ανέβηκε η παράσταση LA FOLLIA, στις σκάλες του θεάτρου Ολύμπια, το Σάββατο 13 Απριλίου 2013.
Δεν ήταν μια επίδειξη μόδας, όπου η όπερα συνόδευσε την παρέλαση των μοντέλων. Δεν ήταν ούτε για συναυλία, όπου οι ντίβες εντυπωσίασαν (και) με δημιουργίες υψηλής ραπτικής.
Με σημείο εκκίνησης την τρέλα -μοτίβο επαναλαμβανόμενο στην όπερα- η παράσταση «La Follia» επιχείρησε με ιδιαίτερη επιτυχία να συνδυάσει το λυρικό θέατρο με την μόδα, με τρόπο ισότιμο και δημιουργικό προχωρώντας πέρα από τα προφανή, προκειμένου να υπογραμμίσει το σύγχρονο χαρακτήρα και τις πολλές δυνατότητες σύγκλισης των δύο κόσμων.
Τα τελευταία χρόνια η όπερα και η μόδα είναι δύο κόσμοι που όλο και περισσότερο έρχονται ο ένας κοντά στον άλλο. Το γεγονός ότι ο ένας μετά τον άλλοι οι κορυφαίοι σχεδιαστές (Αρμάνι, Μισόνι, Γκαλιάνο, Πράντα, Λάγκερφελντ, Ουνγκαρό, Αλάια κ.α) «υποκύπτουν» στο λυρικό θέατρο, ντύνοντας ορισμένες από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών στις μεγαλύτερες όπερες του κόσμου (Σκάλα, Μετροπόλιταν, Κόβεντ Γκάρντεν κ.α.) είναι μια μόνο, η πιο προφανής, ίσως, παράμετρος.
Μέσα από διάσημες σκηνές όπερας και άριες των Πουτσίνι, Γκουνό, Ντονιτσέττι κ.α. και σύντομα οργανικά «διαλείμματα» με συνθέσεις μεταξύ άλλων των Ντεμπυσσύ, Σούμαν και Βέμπερ, η τρέλα – με την ευρεία έννοια της ακραίας συναισθηματικής αντίδρασης – υπήρξε παρούσα στην παράσταση LA FOLLIA, μέσα από όλες τις εκφάνσεις της: η τρέλα του έρωτα, της απόγνωσης, του πόνου, της χαράς, της εξουσίας, της ματαιοδοξίας.
Σ΄ έναν απρόσμενο χώρο ο οποίος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για τους σκοπούς της παράστασης, τις σκάλες της εισόδου και το «μπαλκόνι» του θεάτρου Ολύμπια, ο σχεδιαστής Δημήτρης Ντάσσιος και μια πλειάδα αγαπητών καλλιτεχνών της Εθνικής Λυρικής Σκηνής δημιούργησαν ένα πρωτότυπο θέαμα όπου η όπερα και η μόδα πειραματίστηκαν και ήρθαν πιο κοντά.
Με έναν απρόσμενο συνδυασμό νέων δημιουργιών του Ντάσιου, με κοστούμια και αντικείμενα από το βεστιάριο της ΕΛΣ (μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και κοστούμια σημαντικών σκηνογράφων όπως μεταξύ άλλων του Νικόλα Γεωργιάδη, του Γιάννη Μετζικώφ και του Νίκου Πετρόπουλου) επιχειρήθηκε να καταδειχτεί το πώς κάποια κοστούμια, ιδωμένα με ένα τρόπο διαφορετικό και πρωτότυπο, μπορούν να αποτελέσουν μοντέλα υψηλής ραπτικής.
