Μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της λογοτεχνίας και του θεάτρου, ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και λογοτέχνης Ντάριο Φο, βραβευμένος και με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997 για το σύνολο του έργου του, πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 90 ετών.
Γεννημένος στο Λεγκιούνο-Σαντζιάνο, στην επαρχία του Βαρέζε και μεγαλωμένος στο Μιλάνο, ο Ντάριο Φο, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ασχολήθηκε με το θέατρο. ‘Εγινε επίσης σεναριογράφος και δούλεψε σε πολλές παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων και μερικών του Ντίνο ντε Λαουρέντις.
Αφού γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του, Φράνκα Ράμε, μαζί συνεργάστηκαν και έκαναν μεγάλες θεατρικές παραγωγές, ενώ παράλληλα ανέπτυξε και έντονη πολιτική δραστηριότητα.
Στη δεκαετία του ’70 είχε στηρίξει, μεταξύ, των άλλων, τον αγώνα των ελλήνων αντιστασιακών κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Το 1969 είχε υπερασπισθεί τον ιταλό αναρχικό Tζουσέπε Πινέλι, ο οποίος είχε κατηγορηθεί αδίκως για θανατηφόρα βομβιστική έκρηξη στο Μιλάνο. Tην τελευταία περίοδο της ζωής του, είχε αποφασίσει να στηρίξει το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο.
Στις αμέτρητες συνεργασίες του Ντάριο Φο περιλαμβάνεται και εκείνη με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολο Κουν, που πρώτο ανέβασε στην Ελλάδα το έργο «Ισαβέλα τρεις καραβέλλες και ένας παραμυθάς», την περίοδο 1974-1975.
Μερικά από τα έργα του είναι:
Δάχτυλο στο μάτι (1953)
H Mεγάλη Παντομίμα (1968)
Μίστερο Μπούφο (1969)
Ο Εργάτης Ξέρει 300 Λέξεις το Αφεντικό 1000, Γι’ αυτό Είναι Αφεντικό (1969)
Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (Morte accidentale di un anarchico, 1970)
Δεν Πληρώνω! Δεν Πληρώνω! (1974)
Ελισάβετ: Γυναίκα Κατά Λάθος (1984)
Το Ημερολόγιο της Εύας (1984)
Ο Πάπας και η Μάγισσα (1989)
