Ο δημοφιλής Βασίλης Παπακωνσταντίνου μιλάει για το τραγούδι, τη νέα του δουλειά αλλά και για την μεγάλη του αδυναμία, την κόρη του…
Ξεκινήσατε από την έντεχνη μουσική και στην πορεία αλλάξατε και γίνατε είδωλο της νεολαίας με το πέρασμά σας στη ροκ μουσική. Πως προέκυψε;
Ποτέ δεν είχα περιορισμούς, δεν είχα παρωπίδες. Ακούω, διαβάζω, βλέπω, γεύομαι την τέχνη, οποιαδήποτε και να’ ναι, από όπου κι αν προέρχεται. Η τέχνη δεν έχει φραγμούς και κυρίως δεν έχει στυλ όπως προσπαθούν τώρα οι νεοεπαΐοντες να της αποδώσουν και να της προσδώσουν.
Πόσο έχει αλλάξει το ελληνικό τραγούδι από το 1973 που ξεκινήσατε έως σήμερα;
Πιστεύω ότι το αυθεντικό τραγούδι σε γενικές γραμμές δεν αλλάζει. Η αισθητική, εξελίσσεται συνεχώς μεταμορφώνεται μεταβάλλεται. Όμως η αυθεντικότητα παραμένει ίδια, οι θεματικές παραμένουν οι ίδιες, οι τρόποι προσέγγισης αλλάζουν. Βέβαια, το βιομηχανοποιημένο τραγούδι δεν το αλλάζουν οι δημιουργοί του, το αλλάζουν αυτοί που εκμεταλλεύονται αυτούς τους βιομηχανοποιημένους δημιουργούς φτιάχνοντας διάφορα στυλ, κάνοντας διάφορα τρικ. Το ντύνουν, το στολίζουν, του φοράνε διάφορους κοιλιακούς, του φοράνε μπούτια, του φοράνε σκισμένα δέρματα, αλυσίδες. Αυτά λοιπόν είναι μόδες οι οποίες, όπως ξέρετε, αλλάζουν συνέχεια. Το προοδευτικό τραγούδι, θα είναι πάντα αυθεντικό. Ότι άκουσμα κι αν έχει, είτε είναι μια μπαλάντα, είτε είναι ένα σκληρό τραγούδι, είτε είναι ένα ερωτικό τραγούδι.
Ένας ολοκαίνουριος δίσκος με τίτλο Χάρτινα δεσμά κυκλοφορεί στις 16 Ιουνίου σε συνεργασία με το Χρήστο Νικολόπουλο, τι περιλαμβάνει;
Περιλαμβάνει 12 λαϊκά τραγούδια, είτε είναι σε μορφή ζεϊμπέκικου, καρσιλαμά, μπαλάντας, οκτώ ογδόων, εννιά ογδόων. Ο Θοδωρής Γραμμένος έχει γράψει τους στίχους και είμαι ευτυχής που τραγούδησα το Χρήστο Νικολόπουλο. Ελπίζω να σας αρέσει. Δεν τραγούδησα ως λαϊκός τραγουδιστής, άλλωστε ποτέ δεν στυλιζάρω. Πάντα εκφραζόμουν ελεύθερα, όπως ακριβώς αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή στο στούντιο. Δεν μιμήθηκα λαϊκό τραγουδιστή, απλώς, άφησα την ψυχή μου να ταξιδεύει πέρα από τους τέσσερις τοίχους του στούντιο, όπως θα ήθελα να το ακούσω από μένα.
Πρόκειται για συνεργασία-έκπληξη. Πόσο καλλιτεχνικά συμβατό είναι, για εσάς να συνεργαστείτε με έναν λαϊκό συνθέτη;
Κοιτάξτε δεν τραγουδάω ένα είδος ως Βασίλης. Έχω τραγουδήσει ταγκό, βαλς, πολλές φορές έχω ξανατραγουδήσει ή έχω ξαναηχογραφήσει ζεϊμπέκικα, αλλά πάντοτε τα ερμηνεύω όπως εγώ τα νιώθω. Βέβαια το να τραγουδάς Χρήστο Νικολόπουλο, που είναι κατεξοχήν λαϊκός συνθέτης, είναι πολύ ενδιαφέρον και αποτελεί ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, Τώρα, αν ο Βασίλης, ως μη λαϊκός τραγουδιστής, θα καταφέρει αυτά τα τραγούδια να περάσουν στις καρδιές των ανθρώπων.. Εσείς θα μου πείτε.
Έχετε μια κόρη στην εφηβεία η οποία σπουδάζει σε καλλιτεχνικό σχολείο. Τι ρόλο παίξατε στην απόφασή της αυτή;
Δεν έπαιξα κανένα ρόλο. Η Νικολέτα πηγαίνει σε καλλιτεχνικό σχολείο και κάνει εικαστικά, χορό, θέατρο κλπ. Έχει πάρει λίγο από τη μαμά και λίγο από τον μπαμπά και φτιάχνει τη δική της προσωπικότητα. Αυτό την μάγεψε, δεν την ώθησε κανείς σε αυτό, ήταν καθαρά δική της επιλογή. Τη στηρίζουμε και της συμπαραστεκόμαστε και οι δύο. Το σχολείο είναι δημόσιο και τα παιδιά αγωνίστηκαν για να συνεχίσουν να μεταφέρονται με λεωφορείο του κράτους. Στην Αττική υπάρχουν μόνο 2 μουσικά σχολεία και ένα καλλιτεχνικό. Πώς να πάει καθημερινά ένα παιδί μόνο του από την Ελευσίνα στην Παλήνη ή από το Χαϊδάρι στο Φάληρο; Δεν κατόρθωσαν όμως να κρατήσουν τα σισίτια που υπήρχαν στα συγκεκριμένα σχολεία και αυτές τις ημέρες είναι ότι πιο άδικο.
Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί στη σημερινή εποχή;
Η κατάντια του ανθρώπινου στοιχείου. Αυτό με ενοχλεί. Δεν γίνεται οι άνθρωποι να ενώνονται με τον καναπέ, να γίνονται καναπέδες οι ίδιοι και να παρακολουθούν το μέλλον τους από την τηλεόραση. Δεν γίνεται τόση απάθεια. Όλο αυτό, η μη συμμετοχή.
Κάνοντας μια αναδρομή στη ζωή σας θεωρείτε ότι πετύχατε όλα αυτά που στοχεύσατε;
Γενικά είμαι άνθρωπος που βάζει στόχους κι έτσι πρέπει να κάνουμε. Να είμαστε ενεργοί πολίτες. Δεν μπορούμε να αφήνουμε τα πράγματα ως έχουν. Πρέπει να πάρουμε μέρος στην επίλυσή τους και στην πρόοδό τους. Ήθελα να τραγουδάω από μικρό παιδί, από τότε που άκουσα τα νανουρίσματα της μητέρας μου, και το κατόρθωσα. Στη συνέχεια ήθελα να γνωρίσω ποιητές, που τους διάβαζα από μικρός, κι αυτό το πέτυχα . Ήθελα να τραγουδήσω τους συνθέτες που μου άρεσαν, κι αυτό το πέτυχα. Βέβαια, δεν τους πρόλαβα όλους, αλλά έχουμε καιρό. αλίμονο όμως σε εκείνον που όταν πετυχαίνει έναν στόχο δεν βάζει τον επόμενο. Τότε αυτός ο άνθρωπος θα έχει έναν μόνο στόχο στη ζωή του και μετά την επίτευξή του δεν θα υπήρχε λόγος να ζει (γέλια). Πρέπει λοιπόν πάντα να βάζουμε καινούριους στόχους, να μην σταματάμε ποτέ! Να είμαστε σαν το ποτάμι, να γινόμαστε όλο και καλύτεροι, όλο και πιο χρήσιμοι κι όλο λιγότερο χρησιμοποιήσιμοι.
Πηγή: Ραδιοτηλεόραση
