Για την επιτυχημένη παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί «Να ζει κανείς ή να μη ζει» αλλά και για το θέατρο μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξη της η ηθοποιός Κάτια Δανδουλάκη…
Συνέντευξη στο My Salonica έδωσε η Κάτια Δανδουλάκη η οποία φέτος όχι μόνο πρωταγωνιστεί στην θεατρική παράσταση «Να ζει κανείς ή να μη ζει» αλλά έχει αναλάβει και την παραγωγή. Στην ερώτηση ποιο πιστεύει ότι είναι το μυστικό της επιτυχίας απάντησε:
«Νομίζω, ότι ήταν από τις καλύτερες διασκευές των Ρέππα-Παπαθανασίου, ωραίο θέμα που είχε τεράστια επιτυχία παλαιότερα και στο σινεμά. Ο “μύθος” είναι τόσο καθαρός, έχει μια δαύγεια “καθαρού νερού” και πάρα πολύ γέλιο. Παιδικότητα, αφέλεια κι εντιμότητα που δεν γινόταν να μην περάσει στο κοινό.
Θαρρώ, πως το πρώτο στοιχείο που το κάνει επιτυχία είναι η γραφή του έργου. Από εκεί και πέρα, μια πολύ καλή διανομή. Οι ηθοποιοί του. Και βεβαίως, συντελεστές όπως σκηνικά, κοστούμια….Νομίζω ότι, όλα μαζί προσθετικά φτιάχνουν μια επιτυχία. Δεν τα φτιάχνει μοναχά, ένας παράγοντας».
Τι την κάνει όμως να αγαπάει το θέατρο τόσο πολύ:
«Είναι ανεπανάληπτη η αίσθηση της άμεσης επαφής με το κοινό. Διότι, στη τηλεόραση, υπάρχει πάντα ένας φακός κάμερας, στη μέση. Μια μηχανή, που την λατρεύω κιόλας, γιατί μου δίνει άλλα τεράστια καλά. Στο θέατρο όμως, έχεις μια μαγική επαφή με την ανάσα του θεατή. Το γέλιο του. Το δάκρυ του.
Η σιωπή που αισθάνεσαι… ότι υπάρχουν αυτά τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, που σε ενώνουν με τον άλλον. Είναι ανεπανάληπτη αυτή η σχέση! Είναι σα βαθιά εξομολόγηση στο θεατή. Στη τηλεόραση, εισέρχεται ένας τρίτος παράγοντας, η μηχανή. Αυτή είναι η διαφορά».
Τέλος η ηθοποιός εξηγεί και για ποιο λόγο δεν έχει πρωταγωνιστήσει σε κάποια αρχαία τραγωδία τα τελευταία χρόνια:
«Δεν μου έτυχε. Όταν παλαιότερα μου έκαναν προτάσεις, ήμουν μονίμως μπλεγμένη με κάποια τηλεοπτικά προγράμματα. Και είχα γυρίσματα μέχρι τον Αύγουστο, οπότε δεν μπορούσα να πάω…Και κάποια στιγμή, έπαψαν να μου κάνουν πρόταση. Δεν είπα ποτέ “όχι”. Μοναχά, λόγω τηλεοπτικών υποχρεώσεων έχω αρνηθεί. Δεν “συντονιστήκαμε” ποτέ με αυτό. Άρα, το αποδίδω στη τύχη και μόνο στη τύχη, που δεν έκανα αρχαία τραγωδία».
