Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου μια ημέρα πριν την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του έργου «Ποιος Φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» μιλά αποκλειστικά στο Vipnews για την συνεργασία της με τον Δάνη Κατρανίδη και για όσα την κάνουν να νιώθει ευτυχισμένη…
Της Φωτεινής Λασπά
-Πρεμιέρα σήμερα (22/2) για το έργο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» και ένας ρόλος – ο ρόλος της Μάρθας- που σας γοήτευε πάντα… Πώς αισθάνεστε ;
«Εγώ στην καριέρα μου δεν είχα ρόλους, είχα συνεργασίες και ένιωθα πολύ ευτυχισμένη γι’ αυτό. Ο ρόλος της Μάρθας ήταν ένας ρόλος που ήθελα πολύ αλλά τα πράγματα που θέλω στο τέλος γίνονται ολοένα και πιο δύσκολα. Και ο συγκεκριμένος ρόλος που υποδύομαι τώρα είναι ένας πολύ ψυχοφθόρος και επίπονος αγώνας. Εμένα μου άρεσε κυρίως το έργο, είναι καταπληκτικό. Έχει χαρακτήρες, συγκρούσεις, αισθήματα…»
-Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε πιο πολύ στο συγκεκριμένο ρόλο;
«Ο χαρακτήρας της Μάρθας, που είναι ολοκληρωμένος θεατρικά και μαγευτικός γιατί έχει «ραγισμένες» πλευρές πολύ ουσιαστικές».
-Με τον Λάκη Λαζόπουλο, με τον οποίο διατηρείτε μια φιλία 30 ετών, συζητήσατε για το ρόλο σας; Του εκμυστηρευθήκατε τους προβληματισμούς σας και τις δυσκολίες σας;
«Με τον Λάκη δεν συζητάμε τέτοια, γιατί έχουμε πολλές «αντάρες» κι’ εγώ και εκείνος, πολύ περισσότερες απ’ όσες φαίνονται και λέμε άλλα πράγματα. Βρισκόμαστε κατά καιρούς, χανόμαστε, αλλά υπάρχει ένα βαθύ συναισθηματικό δέσιμο».
-Διευκολύνει τη σκηνική συνύπαρξή σας με τον Δάνη Κατρανίδη –που υποδύεται τον Τζόρτζ- το γεγονός ότι υπήρξε σύζυγός σας και παραμένει πολύ καλός σας φίλος;
«Ο Δάνης είναι για μένα «άνθρωπος ζωής» αλλά η συνεργασία μας είναι δύσκολη. Δεν είναι εύκολο να αφεθείς και να ξεχάσεις, γιατί κάνεις άλλα πράγματα. Δεν «κλείνει το μάτι» ο Δάνης στη Μίρκα και η Μίρκα στο Δάνη, σε επίπεδο αγάπης και εκτίμησης. Είναι περίεργο… Πολύ πιο άνετα νιώθεις με έναν άλλον άνθρωπο και αφήνεσαι περισσότερο παρά με ένα δικό σου άνθρωπο. Ακούγεται οξύμωρο αλλά έτσι είναι. Το σημαντικό βέβαια είναι ότι συνεργάζεσαι με έναν άνθρωπο που εκτιμάς πολύ και στη ζωή και στη σκηνή».
-Υπάρχουν σκηνές στο έργο μέσα στις οποίες «βλέπετε» τη σχέση που είχατε ως ζευγάρι με τον Δάνη Κατρανίδη;
Βλέπω τη βαθιά αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλον. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι «ξεσκίζονται» με έναν απίστευτο τρόπο, καθώς όλες οι σχέσεις είναι «αρένα» και είμαστε «μονομάχοι». Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο για μια σχέση, δεν είναι ερωτευμένος. Αυτή η απαξίωση που έχει η Μάρθα για τον Τζόρτζ και το αντίστροφο, δεν συνέβη ποτέ με εμένα και τον Δάνη.
-Τι σημαίνει πια η λέξη γάμος για εσάς, έχοντας ζήσει την εμπειρία του;
«Τώρα αυτό είναι πολύ μακριά… έχει χαθεί στα βάθη των αιώνων και δεν θα το έκανα δεύτερη φορά λόγω ηλικίας. Αυτά είναι πράγματα τυπικά που τα κάνεις αν τα γουστάρεις για κάποιο λόγο. Είναι «του φαίνεσθαι « και όχι «του είναι» αλλά κάποιες φορές «το φαίνεσθαι» γίνεται «είναι» για κάποιους.
-Τι θα σας έκανε να πείτε το «ναι» σε ένα δεύτερο γάμο;
«Σε μια άλλη χώρα και με άλλους ανθρώπους… (γελάει) Αυτά θα έπρεπε να τα συζητάμε αν ήμουν άλλης ηλικίας. Όλα στη ζωή, όσο και να έχουμε διάθεση και ψευδαίσθηση, έχουν όρια».
-Τι έχει θέση μέσα στη δική σας ζωή όπως είναι διαμορφωμένη τώρα;
« Το να ξυπνάς, να βλέπεις τον ήλιο, να βλέπεις ότι φωτίζει εσένα, τον κόσμο… Σκέφτομαι συνέχεια αυτό που έλεγε η Σκάρλετ «Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα» και δεν σχεδιάζω τίποτα, απλά ζω το τώρα. Επίσης το να μπορώ να κλαίω και να γελάω δυνατά… να μπορώ να ζω! Να ζω με ανθρώπους δικούς μου, με μάτια που με αγαπάνε και αγαπώ, με αγγίγματα… Αυτά είναι όσα θεωρώ πολύ σημαντικά στη ζωή μου. Και αυτό που κάνω συχνά σε δύσκολες καταστάσεις, είναι να πετάω λίγη χρυσόσκονη πάνω μου και να φτιάχνω το δικό μου «παραμύθι».
-Ένα παιδί δεν λείπει από τη ζωή σας;
«Το είχα κάπως συγκεκριμένα στο μυαλό μου και δεν προέκυψε. Ίσως ήταν και οι ευθύνες… αλλά απολογισμούς για το τι έκανα ή τι δεν έκανα στη ζωή μου δεν κάνω. Απολογισμούς κάνεις όταν θες να βάλεις τελεία και εγώ δεν θέλω να βάλω τελεία και να δω «τα σβησμένα κεράκια» του Καβάφη.
-Φοβίες και ανασφάλειες έχετε;
«Πάρα πολλές, χιλιάδες. Με το σκοτάδι, με άλλα πράγματα της καθημερινότητας. Όλοι μου οι φίλοι γελάνε και μου λένε «βρε Μίρκα σταμάτα», γιατί τους λέω συνέχεια πρόσεχε αυτό, πρόσεχε το άλλο».
-Υπάρχει κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας που με το πέρασμα τον χρόνων νιώθετε να το χάνετε;
«Ναι… νιώθω ότι χάνω τον αυθορμητισμό μου και ενώ νομίζω ότι είμαι αυθόρμητη τελικά πλέον αυτό είναι επίκτητο και όχι έμφυτο. Η χαρά του να ζεις τις στιγμές, έχει γίνει πια θέμα πιο πολύ του μυαλού και όχι της καρδιάς». Αυτό όμως που έχω διατηρήσει είναι να κλαίω και να γελάω δυνατά. Με κάνει να νιώθω ζωντανή!
-Άγχος για την αυριανή πρεμιέρα έχετε;
«Πάρα πολύ άγχος. Γιατί κάθε φορά γνωρίζεις εσύ ο ίδιος τις ανεπάρκειές σου και αυτό είναι ολέθριο«.
